Marie en Luuk zijn een gelukkig getrouwd stel, met twee dochters. Zij wonen naast Walt en Lieke met hun zoon. De twee families zijn enorm goed bevriend en besluiten met elkaar op vakantie te gaan naar Frankrijk. Al gezellig kibbelend rijden ze die kant op en komen ze aan in een pittoresk dorpje met een prachtig huis waar ze verblijven. Marie en Walt gaan vervolgens boodschappen doen, en dan slaat plots de vlam over. Ze zoenen elkaar in de supermarkt, en dan moet de vakantie nog beginnen.
Een dergelijke situatie is natuurlijk erg onfortuinlijk en van een enorme complexiteit met ingewikkelde gevoelens. Marc de Cloe denkt daar anders over. Hij romantiseert het overspel enorm en laat alle ernst en gemengde gevoelens die hierbij komen kijken compleet achterwege. De luchtige nonchalance is enorm misplaatst, maar het gaat van kwaad tot erger.
Er huisvest een verschrikkelijke boodschap in de film waarvan niet te begrijpen is dat dit is goedgekeurd. Marie en Walt bedenken uiteindelijk een plan om het op te lossen. Nee, natuurlijk niet écht oplossen, maar een oplossing die ervoor zorgt dat zij zich niet schuldig hoeven voelen en gewoon met het overspel door kunnen gaan. Dit alles nog steeds in een romantische en luchtige verpakking. Het moet natuurlijk wel gezellig blijven en vooral niet te diepzinnig.
Dit kan prima werken, maar wanneer het om overspel gaat waarbij ook nog kinderen in het spel zijn, voelt dit niet goed. Helaas is dit niet de enige dubieuze verhaallijn, ook de dochter van Marie en Luuk moet het afdoen met een verhaallijn die moraliteit niet heel hoog in het vaandel heeft staan. Zij vindt een hond en raakt enorm gehecht. Vervolgens is ze erg bang dat het baasje de hond komt zoeken en probeert ze het dier te verstoppen.
Het verhaal mist alle complexiteit die dergelijke problemen nodig hebben. Helaas brengen ook de personages geen opheldering over het waarom van alles. De kijker krijgt helemaal niéts te weten over geen enkel personage. Niet wat hen drijft, wie ze zijn, wat ze doen of wat ze willen. Dat geeft een enorm leeg gevoel waardoor het amper boeit wat er gebeurt met de personages.
De acteurs geven allemaal een vlakke prestatie en laten niets van diepgaande emotie zien, op hier en daar een scène met Fockeline Ouwerkerk na. Bovendien kampt Zomer in Frankrijk met een probleem dat vele Nederlandse films hebben, en dat is het overdreven theatrale ABN. De dialoog komt ontzettend onnatuurlijk over en zorgt ervoor dat geen enkel gesprek klinkt zoals in het echt. Zowel qua toon als woordkeuze niet.
Om dit gezapige karakter van de film te versterken is ook het beeld aangepast en lijkt de saturatie flink omhoog gedraaid. Ook dit zorgt voor een onnatuurlijk uiterlijk van het beeld waardoor het geheel nog ongeloofwaardiger is. Het zijn een stel verbluffende keuzes en er mist een emotionele kern om nog iets te maken van het geheel. Voor Zomer in Frankrijk hoef je geen vakantiedag te nemen.
