Jonge Australische cowboy Casey komt naar Sydney met een bepaald doel voor ogen. Maar zijn eerste poging mislukt en om de een of andere reden probeert hij het niet nog een keer. Hij ontmoet Tib die hem onderdak biedt, en beide mannen vinden elkaar wel leuk. Bij Casey sijpelt het besef binnen dat samen zijn met Tib zijn nieuwe plan wordt, maar ook dat pakt anders uit dan gehoopt - en daar gaat Casey niet erg verstandig mee om.
Casey is het hoofdpersonage. Met Casey moet je meeleven. Wie is Casey? Dat is een knul die in de eerste paar minuten een privé-huisfeestje binnenwandelt, zijn telefoon aan de oplader legt, een fles sterke drank jat, zichzelf vol vreet bij de snacktafel, kortaf doet tegen een meisje dat met hem sjanst (in plaats van gewoon te zeggen dat hij homo is) en ervandoor rent. Leuke vent, die Casey. Past prima bij die lege blik in zijn ogen en zijn uitdrukkingsloze gezicht.
Wat biedt de film dan zoal? In ieder geval veel standaard filmhuismomenten: twee personages die elkaar voorzichtig aankijken omdat ze elkaar leuk vinden (hoewel ze al keiharde seks hebben gehad), Casey die diepzinnig uit het raam staart, lekker veel bloot want dat is zo rebels en controversieel. Het ruwe, rauwe echte leven.
Over seks gesproken: in Lonesome vliegen de blote piemels om de oren. Te pas en te onpas. Als Casey bij iemand even naar het toilet gaat, is het voor het plot of de sfeer dan echt nodig om een shot te zien van zijn urinerende penis? Als Casey in de badkamer een envelop met geld opent, moet hij die dan per se voor zijn jongeheer houden zodat die ook nog even in beeld komt? Niks mis met naakt dat enigszins functioneel is voor de kunst, maar hier maakt de filmmaker er gewoon misbruik van.
Het plot is niet diepzinnig, of zelfs logisch. Caseys probleem is dat hij wegens een voorval van mening is dat hij geen goede dingen in het leven verdient. Hij zoekt bewust de ellende op. Volgens de film dan. Die laat zien dat Casey wel degelijk iets goeds zoekt: de liefde van Tib. En hij vindt zichzelf zielig wanneer hij die niet krijgt. De intentie van het scenario wordt niet naar behoren uitgewerkt.
Lonesome laat ook de stereotiepe homoseksuele sekscultuur zien waarin chronisch wordt gezocht naar mannen en een date snel geregeld is. In de opening zien we Casey bij een tankstation een chauffeur een knikje geven en in het volgende shot in een toilethokje tekeergaan. Die cultuur bestaat ongetwijfeld echt, maar schrijver-regisseur Craig Boreham stopt er jammer genoeg geen enkele man in met een andere levensstijl. Vindt hij dat soort mensen niet 'rebels en rauw' genoeg en daardoor saai?
Sommige verhaallijntjes zijn onsubtiel aanwezig en dragen niks anders bij dan het thema verkopen. Casey heeft problemen met zijn ouders, Tib heeft een vervelende vader en een leuke moeder die in het buitenland zit en ze doen wat tuinierwerk voor een vrouw die vertelt dat ze geen contact heeft met haar zoon. Het gaat duidelijk over gedoe met ouders die hun kinderen het gevoel geven dat ze minderwaardig zijn. Maar bij die constatering blijft het.
Lonesome is gemaakt voor twee doelgroepen: mensen die houden van arthouse, zelfs al is het clichématig, en mensen die graag bloot en seks willen zien in een wannabe intellectueel jasje. De oppervlakkige reis van Casey is echter niet dodelijk saai. Ook al gun je hem niks, je bent ook niet tegen hem. Het meest verfrissende is dat het verhaal zich afspeelt in Sydney, maar de stadsiconen komen nooit in beeld. Hierdoor wordt het een anonieme stad die een stuk eenzamer aanvoelt.
De afronding volgt het meest betreden pad in de filmgeschiedenis. Niet alleen de handeling, maar ook de conclusie is erg makkelijk. Het voelt alsof ze er snel een verplicht einde aan moesten breien. Dat is net zo slap als al die piemels die je voorbij hebt zien komen.
