Samen met een paar anderen heeft Yalin de Turkse bevolking voor honderd miljoen lira opgelicht, maar hij heeft het voor elkaar gekregen om toch vrij te komen. Samen met zijn vrouw verhuist hij naar een klein dorpje om een nieuw leven te starten. Maar helaas voor hem wonen daar meerdere mensen, die hun spaargeld dankzij hem in rook hebben zien opgaan, en ze zijn niet vergevingsgezind.

Blijkbaar is het in het Turkije van Boga Boga heel normaal om iemand te proberen te vermoorden, wanneer deze iets heeft gedaan waar je boos over bent. Want binnen een paar minuten is er al iemand in een antiekwinkel die wraak neemt, maar zelf het leven laat omdat Yalin zichzelf verdedigt. Hij belt niet de politie, maar neemt het lijk mee om het zelf ergens te dumpen.

Even lijkt het daarna een dramatische thriller te worden over de schuldgevoelens van Yalin. Hij is erdoor in tranen en hallucineert zelfs dat hij de vermoorde man ziet. Maar daarna wordt hij door een van zijn criminele partners gewaarschuwd dat de Officier van Justitie heeft gezegd, dat Yalin bij de geringste overtreding weer achter tralies zal belanden. Dus gaat het toch vooral over zijn daad verborgen houden voor de lokale politie, die in zijn nek hijgt.

Zelfs daarmee is de toon van de film niet definitief gezet. Maar het is tegen die tijd in ieder geval duidelijk dat dit geen beste film is. De bekwame cinematografie hield die tot die tijd de illusie hoog, maar uiteindelijk sijpelt de knulligheid van het scenario door. In de laatste minuut doet Boga Boga nog een worp naar Parasite door te eindigen met een maatschappijkritische noot, maar blijft vaag en onduidelijk.

Geheel toepasselijk voor Boga Boga, die als een boot op een wilde zee is, valt er nergens ankeren bij een personage. De focus ligt zo goed als volledig bij Yalin, maar het ene moment tracht moet hij sympathiek zijn, dan weer niet, dan weer wel en dan weer niet. Ergens lukt dat sowieso nooit, want hij is simpelweg iemand die arme mensen heeft beroofd van hun geld.

Dit maakt de soms tergend trage scènes, waarin hij zielig uit het raam staart of een zin niet kan afmaken, een vermoeiende zit. Net als de wisselende stijl, die eventuele spanning telkens ondermijnt. De tweede keer dat iemand uit het dorp Yalin te lijf gaat voelt het al lachwekkend, de derde keer is het ineens bewust komisch bedoeld. De aanval wordt afgewisseld met beelden van een buitenconcert, waarbij een man in het publiek die in slaap was gedommeld maar weer bijkomt. Een meta-commentaar op de kijker van de film?

Boga Boga wil iets vertellen, maar wat precies blijft onduidelijk. De schuld daarvoor ligt bij het slechte scenario, waarin maar geen tonale keuze wordt gemaakt en dat telkens weer andere gevoelens probeert op te wekken. In de laatste akte komt er dan ook nog een flauwe wending, waarmee via uitgebreide dialoog de beweegredenen van het personage toch nog helemaal duidelijk wordt. Prima, het boeit tegen die tijd echt niet meer. De grootste schok rond die tijd is dat de film nog ruim 23 minuten zal duren. Want de ware wurggreep is Boga Boga zelf.

Boga Boga is te zien bij Netflix.