Scenarioschrijvers leren dat ze hun publiek niet moeten onderschatten. Je hoeft het overduidelijke niet uit te leggen, kijkers snappen het gauw genoeg. Onderschatting geldt echter ook voor wat men acceptabel vindt. De makers van Mafia Mamma gaan ervan uit dat het gezellige komediepubliek absoluut geen probleem zal hebben met gewelddadige vechtscènes. Mogelijk gaat dat voor sommige kijkers toch iets te ver.
Kristins Italiaanse opa overlijdt en zijn assistente biedt haar een reis naar Rome aan om het testament van deze voor haar onbekende man aan te horen. Wat blijkt? Hij is een maffioso en wil dat Kristin 'de zaken' overneemt. Daar zijn sommige mensen binnen en buiten de kring niet blij mee. Kristin zelf het minst van iedereen, ze doet altijd haar best om een goed mens te zijn. Maar de assistente zegt dat ze pas mag vertrekken wanneer ze de vrede heeft kunnen bewaren tussen alle andere maffia uit de buurt.
Is dit een komedie? Ja. Voor iedereen? Waarschijnlijk niet, want er zit bijvoorbeeld een scène in waarin Kristin haar naaldhak in iemands bloederige oogkas steekt - ja, dat komt in beeld. De film lijkt gemaakt te zijn voor een vrouwelijke doelgroep, want meerdere mannelijke personages zijn eendimensionale karikaturen van seksistische eikels. Kristins mannelijke collega's bij een Amerikaans bedrijf spreken in haar bijzijn op een manier die ze in het echt op dezelfde dag nog een rechtszaak en een ontslag zouden hebben opgeleverd.
Maar ach, dit is de wereld waarin een vrouw van middelbare leeftijd leert dat haar opa een rijke maffiabaas bleek te zijn, en zij hem mag opvolgen. Die opzet wekt zeker nieuwsgierigheid op, maar het blijkt ijdele hoop. Mafia Mamma is helaas niet hilarisch. De actiescènes zijn amateuristisch en het geweld gaat voor sommige bezoekers waarschijnlijk te ver.
Dat ligt mogelijk aan de regie van Catherine Hardwicke (Thirteen, Twilight). Een bekwame en ervaren vakvrouw, maar niet thuis in komedie of actie - en dat valt te zien. Mocht ze geen kritiek uiten op het scenario of vond ze het zo goed genoeg? Tijdens een schietpartij en achtervolging bij een begrafenis is alles een onduidelijk rommeltje. Wanneer een huurmoordenaar de slaapkamer van een nietsvermoedende Kristin binnensluipt heeft hij haar in het vizier, maar besluit toch steeds dichterbij te komen in plaats van gewoon te schieten - de wereld is koelbloedig, behalve wanneer het even niet uitkomt.
Niet alle grappen slaan de plank mis. Het zijn met name de kleinere die de buik laten schudden. Zoals Kristin die voorbij alle monumenten in Rome racet en alles mist omdat ze net toevallig niet oplette, of dat haar opa's videotestament steeds wordt onderbroken door een handlanger die achter hem loopt te sukkelen met een open haard.
De premisse klinkt leuk, maar maakt het zichzelf onmogelijk. Dat de maffia open staat voor morele verbetering is een wel heel vergezocht sprookje, maar als Kristins personage zo was geschreven dat ze vrede heeft met alle criminaliteit wordt het weer een film die het bestaan van de maffia goedkeurt. De twee mannelijke handlangers worden nu al neergezet als aandoenlijke lieverds, terwijl ze eigenlijk gewoon meedoen aan het afpersen van winkeliers.
Toni Collette krikt de score een beetje omhoog met haar optreden, maar een zwak scenario en een verkeerde regisseurskeuze zijn ook maar tot een bepaalde grens te compenseren.
