Junks die hun verslaving overwinnen, krijgen lof. Een gedetineerde die in de bak zijn agressie leert beheersen, krijgt lof. Er is gelukkig nog plek in deze wereld voor mensen die zich na misdragingen hebben gebeterd. De titel A Good Person in combinatie met een verslaafde hoofdpersoon suggereert dat dit soort helden eindelijk wat aandacht krijgen. Zij die niet zwichtten onder de druk, zij die de pijn recht durven aan te kijken in plaats van te omzeilen via verdovende middelen. Maar helaas.
Allison is na een auto-ongeluk verslaafd geraakt aan pijnstillers, haar ex-schoonvader Daniel is een alcoholist die al jarenlang kampt met een drankprobleem. Wanneer Allison besluit naar een praatgroep te gaan, komt ze Daniel daar toevallig tegen. Hij besluit haar te helpen. Maar Allison is er nog niet van overtuigd dat ze hulp verdient.
Regisseur Zach Braff is voornamelijk bekend als lollig hoofdpersonage in de komedieserie Scrubs, maar als visueel auteur heeft hij een voorkeur voor verhalen met wat meer diepgang. Hij heeft ook het scenario geschreven voor A Good Person dat, vast per ongeluk, enige raakvlakken heeft met het boek Tiny Beautiful Things (dat verfilmd is tot een serie die op dezelfde dag verschijnt op een streamingsdienst als deze film in de bioscoop).
Er zijn echter niet veel richtingen om op te gaan bij een verhaal over verslaving. Om een junk die steeds heftigere middelen gaat gebruiken interessant te maken, moet er een persoonlijk issue zijn. Allison heeft het auto-ongeluk zelf veroorzaakt, maar toch blijft ze volhouden dat het niet haar schuld was. De reden voor haar pillenslikkerij is dus niet bepaald subtiel. De weg naar verlossing is voorspelbaar.
Toch lijkt de film korter te duren dan hij is. Dat komt door de interessante dialogen die de hoofdrolspelers kundig uitspreken, hoewel het nasale stemgeluid van Florence Pugh op de zenuwen kan werken wanneer je daar op gaat letten. Over de klank van Morgan Freeman geen kwaad woord natuurlijk.
In de eerste helft zitten onverwachte shots zoals een plotselinge close-up of een aparte kadrering. Ze helpen de aandacht vast te houden en zijn ook nog eens effectief. Maar cameraman Mauro Fiore houdt dit niet vol en vult de tweede helft met plaatjes die gewoon goed genoeg zijn maar niet verrassend.
Het is niet helemaal duidelijk wat Braff graag wil vertellen. Allison krijgt genoeg hulp van anderen, maar ze doet er niks mee. Moeten mensen op eigen kracht hun problemen overwinnen en is het beter om ze niet te veel te steunen?
Zach Braffs mening over wat een goed mens is, is op te maken uit het feit dat hij Morgan Freeman als Daniel laat zeggen "I'm a good person", nadat we al hebben geleerd dat hij dat zeker niet zomaar is. Niemand wijst hem daar op, ook niet de persoon die op dat moment naast hem staat met fysiek bewijs dat Daniel niet helemaal een goed mens is. Het is dus geen ironische opmerking.
Allisons ex, dat is pas een goed mens. Die zit niet op zijn telefoon tijdens het autorijden, greep niet zoals zijn vader naar de fles om zijn littekens te verdrinken en is ook nog eens erg vergevingsgezind. Maar dat personage krijgt amper aandacht, en zeker geen lof voor zijn sterke persoonlijkheid en goed hart. En dat in een film met zo'n titel.
