In het eerste beeld van Alma Viva gluurt de jonge en grootogige Salomé door een gat in de muur. Aan de andere kant speelt zich een ritueel af. Wat er precies gebeurt, is niet helemaal duidelijk. Net zoals Salomé slechts een stukje van de situatie kan opvangen, zo tast ook de kijker in het duister. Het heeft te maken met geesten, zoveel is duidelijk. Avó, de grootmoeder van Salomé, kan met geesten communiceren. Salomé heeft dezelfde ontvankelijkheid voor de spookwereld, zo zal later blijken.
Eerst maakt Alma Viva nog even een lome wandeling in de zomerzon. Salome vangt vis, maakt praatjes met de buren en kent verder geen zorgen. Cristèle Alves Meira houdt de camera consequent gericht op de kleine Salomé en wekt de indruk van een coming-of-agevertelling. Als Avó plotseling overlijdt moet de familie bij elkaar komen voor de begrafenis.
Dat het tussen Avó's kinderen niet lekker zit, is zachtjes uitgedrukt. Het leed blijft voor het grootste deel onuitgesproken, de druk op de banden is overduidelijk hoog. Het zachte geknetter komt algauw tot ontploffing als iedereen samenkomt. Salomé kijkt geschrokken toe hoe de volwassenen knalhard ruziemaken en elkaar in de haren vliegen.
Maakt dit van Alma Viva dan een bitter drama over familieleden die gedwongen worden om vrede te sluiten? Al is het maar voor even? Het haalt de film wel uit de nevelen van het spiritualisme, zet het verhaal met beide benen stevig op de grond. Dit zijn de scènes die de film van emotie voorzien.
Maar dan lijkt Salomé bezeten te raken van Avó's geest en wordt zij op de gekste plekken wakker. Zoals in het kippenhok van haar tante. Salomé beweert zelfs dat oma haar in heeft gefluisterd heel graag een grafsteen te willen hebben. Is dit een symbolische manier van traumaverwerking? Waarom overkomt het dan juist Salomé? Was haar band met Avó zo bijzonder?
De situatie wordt helemaal grimmig als mensen van buiten de familie beweren dat dit alles het werk van de duivel is. Sowieso moet die hele familie van Avó wel vervloekt zijn. Die oude vrouw was zelf per slot van rekening een heks. De paniek resulteert in een wel erg over de top scène tijdens de uitvaart.
Net als Salomé beperkt zicht heeft op wat er in de eerste scène gebeurt, zo blijven de bedoelingen van deze film vaag. Duiding ontbreekt. Wat wil Meira eigenlijk zeggen? Het spirituele karakter voorziet Alma Viva van sfeer, maar het blijft schetsmatig, onuitgewerkt. De krap tachtig minuten hadden beter besteed kunnen worden aan het gekibbel tussen Salomés moeder, tantes en broers, en niet aan dat schimmige gedoe met spoken.
