Dertig jaar geleden voltrok zich een waar bedrijfsongeval toen Hollywood het lumineuze idee opvatte om een speelfilm van de razend populaire Super Mario games te maken. De mislukking met hoofdrollen voor Bob Hoskins, John Leguizamo en Dennis Hopper bezorgde de Japanse gameproducent Nintendo een enorm trauma. Nog meer dan al het geval was bleven ze heel zuinig op hun games. Nu is Nintendo alsnog overstag gegaan door animatiestudio Illumination alsnog 's werelds bekendste loodgieter toe te vertrouwen.
Voor de fans van de games - het zijn er inmiddels drieëntwintig, de vele spin-offs, bundels en remakes niet meegerekend - zal het een feest der herkenning zijn. De besnorde loodgieter is misschien klein van stuk maar staat na vele decennia nog steeds zijn mannetje. Filmmakers Aaron Horvath en Michael Jelenic lieten zich bijstaan door het Japanse team onder leiding van Mario's geestelijk vader Shigeru Miyamoto. Er zijn te veel leuke weetjes over de Italiaanse loodgieter om hier op te lepelen; vele daarvan komen al dan niet subtiel terug in deze geslaagde gameverfilming. Ook de bekende muziekthema's van Koji Kondo zijn een lust voor het oor.
Schrijver Matthew Fogel stond erop een oorsprongsverhaal van Mario en Luigi te maken. Zo krijgen we voor het eerst de familie te zien van de loodgieterbroers. De stem van de vader van Mario wordt bovendien ingesporeken door Charles Martinet, al sinds 1995 de stem van Mario in de games. De broertjes Mario en Luigi zitten verlegen om klussen en hebben een flitsend promotiefilmpje in elkaar geflanst. De vreugde is dan ook groot als ze een eerste klus krijgen toebedeeld, die ze uiteraard gigantisch verknallen.
De New Yorkse stadswijk Brooklyn heeft daarnaast te kampen heeft met overstromende riolen. Omdat Mario en Luigi wel een succesje kunnen gebruiken besluiten ze zich als redders van deze natte crisis op te werpen. Eenmaal diep onder de grond worden de broers een groene rioolpijp ingezogen. Luigi belandt in de duistere wereld van de agressieve schildpad Bowser en Mario komt terecht in het Paddenstoelenrijk van Prinses Peach. Er zit niets anders op voor Mario om met Peach de handen ineen te slaan en Luigi op te sporen. Bowser zit hen ondertussen op de hielen en wil Peach' koninkrijk inlijven.
Zodra Mario in het rijk der paddenstoelen terecht is gekomen halen de schrijvers alles van stal om aan te kunnen sluiten bij de alom bekende platformgames, compleet met power-ups. Om bij Peach' paleis te komen moet hij allerhande toeren uithalen. En om zijn bekwaamheid aan te tonen moet de besnorde loodgieter een immens parcours afleggen. Het zijn slimme trucjes, die meerdere keren in deze gameverfilming terugkomen, waardoor de kijkers al snel in de vertrouwde gamewereld geraken. In een voorproefje zagen we al hoe Mario en Luigi zich een weg door de stad banen voor hun eerste klus. Door ze van opzij te filmen krijgen we de indruk van een gamelevel.
De meest verregaande verandering, naast Mario's normale Amerikaanse accent, is de rol van Peach zelf. Ze maakt weliswaar haar opwachting in een roze jurk met ruches, maar is niet de in voortdurende nood verkerende monarch die wanhopig 'Mario!' roept zodat haar vege lijf gered kan worden. Deze Peach is een aanpakker en niet bang om zelf op avontuur te gaan. Mario sukkelt er aanvankelijk maar wat gedwee achteraan, maar wint gaandeweg zelfvertrouwen en moed om zo de belangrijkste moraal van deze animatiefilm in te vullen.
De wereld van Super Mario is al vrij uitgebreid en divers, maar de makers weten op ingenieuze wijze andere franchises zoals Mario Kart en de Donkey Kong-reeks bij het avontuur te betrekken. Je kunt je afvragen of de schrijvers hiermee niet het kruit van een eventueel maar onvermijdelijk vervolg verschieten. Daarnaast is de casting van Jack Black in de rol van slechterik Bowser een geniale vondst. Het wraakzuchtige reptiel kan meedogenloos zijn, maar laat ook zijn gevoelige kant zien zodra hij Peach het hof probeert te maken. Black kon helemaal los in zijn rol en doet het met verve.
Gameverfilmingen blijven een lastige onderneming, wellicht omdat de verschillende media soms te uiteenlopend zijn. Bij een game zit je zelf aan de knoppen en dan is het wennen als het zich allemaal voor je ogen afspeelt. Zo zijn de plannen om The Legend of Zelda, 'die andere bekende Nintendo-reeks', te verfilmen al meerdere keren in de ijskast gezet. Met zijn kleurrijke cartoonachtige personages en omgevingen leent Super Mario Bros. zich uitermate goed voor de vertaling naar het witte doek. Blijf even zitten tot aan de aftiteling waarin nog twee korte scènes zitten. Dit smaakt in ieder geval naar veel meer!
