De fraaie Noorse tragikomedie The Worst Person in the World belandde afgelopen jaar in flink wat eindlijstjes. Van dezelfde producenten gaat deze week de inktzwarte satire Sick of Myself in première. Een ironische titel, aangezien deze film écht over de slechtste persoon ter wereld gaat.
Signe heeft het niet getroffen. Ze werkt in een koffietentje, maar heeft de diepe overtuiging dat ze voor iets groots in de wieg is gelegd. Op feestjes probeert ze de aandacht te trekken met interessante opmerkingen over architectuur, maar niemand luistert naar haar opzichtige pogingen. Haar vriend Thomas staat daarentegen op het punt door te breken in de kunstwereld van Oslo, wat Signe vervult van blinde afgunst.
Als Signe op een dag getuige is van een bloedig ongeluk en daarvan verslag doet bij haar vrienden, wordt er opeens wel naar haar geluisterd, wat haar aan het denken zet. In een even schrijnende als hilarische scène probeert ze tijdens een etentje ter ere van Thomas' expositie de aandacht op zich te vestigen door een notenallergie te faken. Dat lukt maar half, waarna ze grof geschut inzet. Op internet heeft ze gelezen dat ze door overmatig gebruik van een obscuur medicijn een vreselijke huidziekte kan oplopen: kassa!
Het is het begin van een duivelse satire die alles en iedereen op de hak neemt. In een tijd waar inclusiviteit de heilige graal is, gaan er voor Signe met haar gehavende gelaat deuren open. Sick of Myself laat op sardonische wijze zien hoe slachtofferschap een verdienmodel kan zijn. In de eerste plaats voor het slachtoffer zelf, maar net zo goed voor de kranten die willen scoren met sappige 'human interest'-verhalen of voor bureaus die goede sier willen maken met 'imperfecte' modellen.
De Noren lijken de laatste tijd patent te hebben op zelfbewuste kwaliteitscinema die de dolende jongvolwassene een spiegel voorhoudt. Het eerder genoemde The Worst Person in the World is een goed voorbeeld, maar ook Ninjababy uit 2021, eveneens met Kristine Kujath Thorp in de hoofdrol, was raak. In tegenstelling tot die films is Sick of Myself qua toon minder rijk geschakeerd. Het is een coherent geheel dat vermaakt en verrast, maar soms ook bezwijkt onder een overmaat van satire. Signe is geen mens van vlees en bloed, maar vooral een narratief instrument. Het maakt de film ietwat eendimensionaal, maar niet minder vermakelijk.
