Dat een vakantieresort een snelkookpan van emoties kan zijn, zagen we onlangs in de fantastische HBO-serie The White Lotus. Zet een aantal mensen neer op een paradijselijke locatie waar even helemaal niemand iets 'moet' en het begint al snel te broeien. Zo ook in de Nederlandse romantische komedie All Inclusive, een film die aardig begint, maar doorleefd noch grappig genoeg is om twee uur te boeien.
Eigenlijk gaat het in de allereerste scène al faliekant mis met de familie Brouwer. Bij aankomst op het vliegveld van Bonaire blijkt een koffer niet te zijn aangekomen, waarop vader Jacco grotesk uit zijn slof schiet. Puberkinderen Lois en Bink schamen zich kapot, vrouw Sylvie draait met haar ogen. Met dit bijltje hakt haar echtgenoot net wat te vaak. Nog voor het gezin in de transferbus richting het resort stapt, gooit Sylvie de knuppel maar alvast in het hoenderhok: "Ik wil na deze vakantie een pauze inlassen."
Voor Jacco, die al in een midlifecrisis van jewelste zat, komt het bericht als donderslag bij heldere hemel. Wat volgt is een twee uur durende poging om het hart van zijn vrouw terug te winnen. Jacco zit zichzelf in de weg - hij is een onverbeterlijke muggenzifter, een aansteller pur sang en kinderlijk competitief - maar wordt ook nog eens tegengewerkt door een knappe dokter die zijn zinnen op Sylvie gezet heeft. De kinderen worstelen intussen met groeipijnen. Dochter Lois wil ontmaagd worden door de verleidelijke hotelmanager en zoon Bink hunkert naar zijn eerste zoen maar lijkt ambivalent over zijn seksuele voorkeur.
Zoals gezegd, het begint allemaal best aardig, maar All Inclusive begint na een uur flink te slepen. Het feest der herkenning voor kijkers die ooit in een dergelijk resort vertoefden, is dan wel voorbij. Het acteerwerk van hoofdrolspeler Tibor Lukács (toch een beetje Jacob Derwig light) loopt tegen z'n grenzen aan, de flauwe bijrolletjes (Frank Lammers als cynische rijke stinkerd) beginnen je tegen te staan en de oubollige soundtrack hangt je de keel uit.
Scenaristen Dorien Goertzen en Richard Kemper hebben hun best gedaan om op humoristische wijze modieuze mores in het verhaal te verwerken ("Je bent best oké voor een witte man!"), maar het is allemaal net wat te braaf en voorspelbaar. All Inclusive is uiteindelijk toch vooral een dertien-in-een-dozijn Nederlandse vakantieromkom. Iets meer Mike White en iets minder Johan Nijenhuis had geen kwaad gekund.
