Soms krijgt een film met een pulpachtig plot kritiek als er ook een beetje drama in zit. De recensent is van mening dat dat niet mag, en daarmee is het dus feitelijk een mislukte productie. Dat is een beetje flauw; genrefilms met een B-tintje mogen best wat emoties opwekken. Ook 65 heeft last van deze kritiek, maar in dit geval is dat zowaar terecht: hij neemt alles wel heel erg serieus.
A long time ago in a galaxy far, far away woont Mills met zijn vrouw en dochter, maar die moet hij twee jaar achterlaten voor een ruimteklus. Hij heeft geld nodig voor de behandeling van zijn terminale dochter. Onderweg stuit zijn ruimteschip op wat meteoren waardoor hij een noodlanding maakt op een onbekende planeet: de aarde van vijfenzestig miljoen jaar geleden waar nog dino's rondwaren. De enige andere overlevende is een klein meisje, wat extra reden geeft om van deze planeet af zien te komen.
Voordat Mills ontdekt dat het meisje nog leeft, zakt hij door zijn knieën en zet hij zijn ruimtepistool tegen zijn kin. En daarmee stapt 65 meteen al over de grens van hoe serieus een film met zo'n plot zichzelf zou moeten nemen. Bovendien is het geen bijzonder spannend moment, want hij is de hoofdpersoon en die maakt zichzelf niet van kant.
Een ander punt van kritiek is dat er eigenlijk niet bijzonder veel gebeurt. Af en toe een kort actiemomentje, maar de rest van de tijd wordt gevuld met Mills en het meisje die wandelen naar het enige kleine ruimteschip dat nog werkt - het ligt op vijftien kilometer afstand en ze doen er twee dagen over om daar bij in de buurt te komen.
Pas in het laatste kwartier is er wat grotere en aanhoudende actie. Tot dan duiken af en toe wat kleinere reptielen met scherpe tanden en klauwen op. Ook uitgekauwde momenten zoals het wurmen door een krappe grotdoorgang en het wegzakken in een moeras zijn aanwezig. Bijna niet te geloven dat 65 is geproduceerd door Sam Raimi (The Evil Dead, Doctor Strange in the Multiverse of Madness). Die man heeft bijna vijfenzestig jaar ervaring, en toch keurde hij dit script goed?
Misschien is Adam Driver niet de beste castingkeuze. Prima acteur, maar het is niet de eerste keer dat hij een rol serieuzer neemt dan nodig. Door zijn interpretatie van Kylo Ren in zijn vorige ruimteavonturen (Star Wars: The Force Awakens en latere delen) werd dat personage gezien als een heetgebakerde emo met pappa-issues - onder andere door hemzelf in een sketch van Saturday Night Live. Ook in 65 lijkt Driver zich niet bewust van het type film waarin hij zit.
Toch valt er wel iets uit te halen. Zelfs die clichématige momenten zijn goed genoeg uitgewerkt om enigszins spannend te zijn, er zitten dinosaurussoorten in die je niet kent van Jurassic Park en er komt een sterke extra motivatie bij voor Mills om niet op aarde te blijven hangen.
Je moet alleen niet te hard nadenken over een hoop sciencefiction-zaken, zelfs niet kort. Voor iemand van een andere planeet heeft hij wel een erg Amerikaanse naam. En voor een volk dat ruimtereizen en 'cryokamers' heeft uitgevonden, is het verder maar erg onderontwikkeld.
Het meisje Koa is een typisch genrefilmkind dat recht op het gevaar afrent, niet luistert naar instructies en bovenal geen opvallende persoonlijkheid heeft. Niet dat Mills dat wel heeft, het zijn twee zeer neutrale mensen en je wenst ze geen kwaad toe, maar veel hoop dat ze dit overleven is er ook weer niet.
65 is te vergelijken met Cowboys & Aliens. Twee films met een plot dat sciencefiction mixt met iets historisch en voornamelijk bestaat uit hoe personages van A naar B reizen - alles serieuzer dan het had hoeven zijn. Dus als de laatstgenoemde destijds in de smaak viel zal dit geen tegenvaller zijn. Wie een actiespektakel verwacht, met of zonder knipoog, zal zo'n vijfenzestig keer denken 'gebeurt er nog wat?'
