Regie: Anna Gutto | Scenario: Anna Gutto | Cast: Juliette Binoche (Sally), Frank Grillo (Dennis), Hala Finley (Leila), Morgan Freeman (Gerick), Cameron Monaghan (Sterling), Veronica Ferres (Rose), e.a. | Speelduur: 115 minuten | Jaar: 2022

Paradise Highway heeft een sardonisch bedoelde titel. Het leven op de weg is niet bepaald een pretje voor Sally. Om haar broer levend te houden is deze trucker genoodzaakt mee te werken aan de gedwongen prostitutie van een minderjarig meisje. Dat levert een redelijk goed drama op maar niet de spannende thriller van de marketing.

Netflix zet deze film namelijk neer onder het thrillergenre en noemt hem 'spannend'. Maar die belofte wordt niet ingelost door Paradise Highway. Een of twee verrassingen daargelaten, zit je vooral op het zitvlak van je stoel in plaats van op het puntje. Soms komt er visueel even druk op de ketel, maar al vrij snel vervalt de film weer terug in zijn natuurlijke habitat; lange, maar cinematografisch mooie scènes van het uitgestrekte Mississippi.

Zodoende moeten de mensen die bij criminele activiteiten en snelwegen actie verwachten - de trailer suggereert het wel - ook rechtsomkeert maken. Er worden hier en daar een paar klappen uitgedeeld, en de vrachtwagen heeft op het einde wat grassprieten uit de grill steken, maar dat is het wel zo'n beetje. En men doet ook niet echt een poging mensensmokkel te doorgronden. Morgan Freeman speelt een gepensioneerde agent bij wie er af en toe wat contextuele systeemkritiek uitfloept, meer niet. Ook de mensensmokkelende antagonisten zijn in het grotere perspectief eigenlijk wat onbelangrijk.

In al deze opzichten is de film te zuinig en ontbreekt het aan ambitie. Paradise Highway werkt alleen goed als drama. Een portret van verschillende kwetsbare leden van de onderlaag van Amerika, die proberen om te gaan met de strubbelingen die anderen hen hebben toegeworpen. Juliette Binoche speelt trucker Sally met een vanzelfsprekendheid die je niet zou verwachten van een actrice die normaal heel andere rollen speelt. Hala Finley speelt het kind, Leila. Het is indrukwekkend hoe goed kindacteurs tegenwoordig zijn, zeker als ze worden geholpen door een script dat alle valkuilen bij het schrijven van kinderen ontwijkt.

Het grootste deel van de tijd is het hen tweeën in de cabine van een turquoise Peterbilt. Sally legt uit dat je een mannenjas op de bestuurdersstoel legt om ongewenst bezoek te voorkomen. Leila legt haar voeten op een tegen de voorruit geplakte ansichtkaart waar de stranden van Florida op staan. Soms kan Leila bij Sally heel even weer kind zijn. Andere keren moet ze haar helpen de vrachtwagen te besturen als ze dronken is en moet ontkomen aan de politie. Het gaat allemaal met een subtiliteit die niet hoort bij een thriller of actiefilm, maar des te meer helpen om daadwerkelijk emotionele binding te creëren.

Misschien kwam het marketingteam op labels als 'spannend' en 'actie' uit, omdat 'deprimerend' of 'traag' niet echt verkoopt. Maar het zijn de scenes tussen de belangrijke momenten door waar Paradise Highway zijn schatten prijsgeeft. In die rauwe eerlijkheid zit een cliché of twee, maar dat wordt afdoende ingekapseld door goed acteerwerk en bij tijd en wijle prachtige shots van ruraal, arm Amerika. Door de welwillende kijker wordt 'deprimerend' en 'traag' zodoende al snel omgedacht tot 'hartverscheurend' en 'atmosferisch'.

Paradise Highway is te zien bij Netflix.