De vierde fase van het MCU diende om nieuwe personages en werelden te introduceren en legde hiermee de eerste bouwstenen van de huidige Multiverse Saga. Black Panther: Wakanda Forever sloot de fase met een knaller af, maar over het geheel genomen miste de fase richting en viel enigszins tegen. Het is nu aan Ant-Man om fase vijf af te trappen en de toon te zetten voor wat volgt. Een immense taak voor de kleinste Avenger, die zich ook nog eens geconfronteerd ziet met de nieuwe Marvel-schurk van dienst: Kang de Veroveraar.
Quantumania opent met een korte intro die schetst dat we ons een paar jaar na Endgame bevinden, en wat de familie Lang / Van Dyne sindsdien heeft uitgespookt. Scott rust op zijn lauweren en geniet van zijn faam terwijl hij een goede vader voor zijn inmiddels achttienjarige rebellerende dochter Cassie probeert te zijn. Hope heeft zich ontpopt tot een filantroop, Janet acclimatiseert na dertig jaar Kwantumrijk en Hank leert Cassie de kneepjes van de moleculaire wetenschap. Alles gaat voor de wind, totdat Cassies uitvinding de hele familie het Kwantumrijk inzuigt.
In het scifi-avontuur dat volgt probeert de door de 'reis' gescheiden familie zijn weg naar elkaar, en uit het subatomaire rijk, te vinden. Het blijkt al snel dat Janet niet bepaald stil heeft gezeten tijdens haar tijd in het Kwantumrijk. Haar terugkomst katalyseert een reeks evenementen die de familie oog in oog brengt met Kang de Veroveraar; de zelfbenoemde heerser van de microwereld en een oude bekende van Janet, met wie we al kort kennis hebben gemaakt als 'He Who Remains' in de serie Loki.
De film is enorm in zijn opzet maar Kevin Feige vergaloppeert zich behoorlijk in zijn ambitie voor het project. Alle elementen die de eerdere Ant-Man-films hun ietwat kneuterige charme gaven maken plaats voor CGI-krachtpatserij van een ongekend kaliber. In plaats van de vermakelijke gimmick waarbij Scott het in allerlei grappige miniatuursettingen opneemt tegen, voor Marvel begrippen, huis-tuin-en-keukenschurken gaat hij nu in een grootse fantasiewereld de strijd aan met een tegenstander die zo ver uit zijn league is dat het eigenlijk nergens op slaat.
Een groot deel van de originele humor wijkt voor familieperikelen die de gevoelige snaar niet weten te raken. Waar Paul Rudd voorheen excelleerde met zijn komische invulling van de rol als de onbenullige, houtje-touwtjesuperheld speelt hij nu vooral de overbezorgde vader. De relatie met zijn dochter vormde altijd al een belangrijk thema in de Ant-Man-films maar de 'coming-of-age'-momentjes met Cassie voeren nu wel heel erg de boventoon. De familiale onderonsjes, ook die tussen Hope en haar ouders, missen echter de nodige diepgang en dit maakt het erg moeilijk om begaan te zijn met de personages.
De focus lijkt voornamelijk te liggen op het zo spectaculair mogelijk aftrappen van fase vijf. Het plot voelt hierdoor ondergeschikt aan de introductie van Kang en de nieuwe wereld. Regisseur Peyton Reed haalt overduidelijk veel inspiratie uit de Star Wars-franchise voor zijn wereldcreatie maar vergeet hierbij het juist zo belangrijke kwantumelement te benadrukken. Hij laat het tevens na om de beschaving die in het Kwantumrijk leeft voldoende te introduceren. Hierdoor blijft de visueel prachtige wereld helaas even tweedimensionaal als de vlakke personages.
Kang is gelukkig wel heel tof en Jonathan Majors' uitmuntende optreden als de tijdlijndoorkruisende superschurk belooft veel goeds voor de aanstaande Avenger-films. De beweegredenen van het multiversele personage blijven echter nog erg abstract, en de dreiging die hij vormt dus ook. Zo goed als Majors het doet als Kang, zo irritant is Kathryn Newton, die met een dik aangezet hobbelpasje en geforceerde urgentie al haar scènes binnenhuppelt. De wijze waarop Cassie zich halsoverkop in het avontuur gooit doet denken aan het Kate Bishop-personage uit de serie Hawkeye, en dit is indicatief voor het hoge Disney-gehalte van de film.
En dit is nou precies waar het knelt. Quantumania voelt soms meer aan als een Disney familiefilm met een superheldenthema dan als een Marvel superheldenfilm met een familiethema. De film bevat absoluut leuke momenten, zoals de Schrödingers paradoxscène waarin elke beslissing een nieuwe werkelijkheid afsplitst, of de cameo van de legendarische Bill Murray als Lord Krylar, maar de pure massaliteit van de film ontneemt hem de lichtvoetigheid die de eerdere delen nou juist zo leuk maakte. Quantumania is geen slechte film, maar het is ook zeker niet de spectaculaire aftrap van fase vijf waar Marvel-fans op hadden gehoopt.
