In 1990 verscheen House Party, het eerste deel van wat best een lange reeks filmkomedies zou worden. De film verhaalde over twee vrienden, gespeeld door acteurs en zangers uit het hiphopduo Kid 'n Play, die het ouderlijk huis van een van hen op stelten zetten door er een gigantisch huisfeest te geven, waarbij het natuurlijk vooral om populariteit en het mooiste meisje draaide. De oorsprong van de komedie lag in een studentenfilm van regisseur Reginald Hudlin.
In de jaren negentig verschenen nog eens twee vervolgen met dezelfde acteurs. Daarna volgden twee opzichzelfstaande delen die direct tot dvd werden veroordeeld en aan velen voorbij zullen zijn gegaan. Kennelijk vond onder andere basketballegende LeBron James de tijd rijp voor een frisse herstart. Niet alleen fungeerde de boomlange atleet als producent, het verhaal speelt zich ook nog eens vrijwel helemaal af in zijn eigen (fictieve) huis.
Dat is dan ook wel zo'n beetje het enige originele uitgangspunt van dit nieuwe House Party-deel dat we volgens de makers onder geen beding mogen beschouwen als een reboot. Kevin is een alleenstaande vader die een carrière als muziekproducent ambieert. Zijn beste vriend Damon (wiens naam je op zijn Frans uitspreekt zoals hij zelf voortdurend aangeeft) is een zelfbenoemd clubpromotor die bijzonder weinig met zijn leven uithaalt. Een 'lang leve de lol'-type.
De twee vrienden hebben een bijbaan als schoonmaker voor welgestelde Amerikanen. Als ze door de beveiligingscamera's betrapt worden op het roken van een joint en ander wangedrag is voor hun werkgever de maat vol en worden ze ontslagen. Als ze hun laatste schoonmaakklus afmaken komt Damon tot de ontdekking dat niemand minder dan LeBron de eigenaar is van het enorme pand. De vrienden hebben niets meer te verliezen en besluiten lekker binnen te lopen door een betaald huisfeest in het riante optrekje van de basketballer te geven.
House Party anno 2023 werd geschreven door Stephen Glover en Jamal Olori, die vooral bekend zijn geworden van de dramatische komedieserie Atlanta. Je moet redelijk goed ingevoerd zijn in de hiphopcultuur en diens belangrijkste spelers om echt alles mee te krijgen van wat Glover hier ten tonele voert. Anders dan je zou denken vergroot de schrijver niet zozeer de subcultuur uit, maar brengt hij juist een hommage aan de wereld die voor veel met name zwarte Amerikanen zo'n grote rol speelt.
De vraag is wel wat er overblijft van een in wezen sympathieke film met het hart op de juiste plek als al deze context je, zoals bovengetekende eerlijk bekent, compleet ontgaat. Met alleen wat vluchtige kennis van de hiphopclips en de vele clichés ervan kom je niet ver en dat zou de cultuur ook geen goed doen. Het enige dat je als buitenstaander kunt doen is House Party als film beoordelen, los van alle subtekst.
Zo bekeken laat film- en videoclipmaker Calmatic (artiestennaam van Charles Kid II) toch wel de nodige steken vallen. Het lijkt hem vooral te doen om het neerzetten van een vet feest vol buitenzinnigheden, wat agressieve en anderszins zonderlinge bijfiguren en mooie zelfverzekerde dames. Plotmatig lossen conflicten zich al op voor ze goed en wel begonnen zijn, bijvoorbeeld als Damons drie aartsvijanden de feestelijkheden dreigen te verstoren. De nepkoala die zo af en doe opduikt is lachwekkend, maar op de verkeerde manier.
Het ultieme dieptepunt is toch wel als Kevin en Damon bij de Illuminati belanden in een van de weinige scènes die zich niet rondom LeBrons huis afspelen. De honderd minuten speelduur zijn merkwaardig verdeeld, met een lange middelste akte waarin eigenlijk weinig anders gebeurt dan het neerzetten van een wild feestje. Bij House Party wint de vriendschap en het groepsgevoel het van het zeer matige schrijfwerk. Toch geven de twee zeer amusante hoofdrolspelers zo veel jeu aan hun huisfeestje dat je wel heel zuur moet zijn om niet een glimlach op je gezicht te kunnen toveren.
