Regie: Nikyatu Jusu | Scenario: Nikyatu Jusu | Cast: Anna Diop (Aïsha), Michelle Monaghan (Amy), Sinqua Walls (Malik), Leslie Uggams (Kathleen), Morgan Spector (Adama), e.a. | Speelduur: 99 minuten | Jaar: 2022

Een spannende film met een traag tempo noemt men een 'slow burn'. Er zijn filmliefhebbers die ervan smullen, maar er is nooit een garantie dat zo'n type film er gaandeweg de snelheid opvoert of dat het leidt tot een overdonderend einde. Nanny is daar een voorbeeld van. Het plot is niet vooruit te branden en als de voorspelbare conclusie eindelijk wordt uitgesproken is het nog vier minuten voordat de aftiteling begint. Als je dan toch rustig aan doet, had je daar ook wel even de tijd voor mogen nemen.

Aïsha wordt aangenomen als nanny van Rose, een baan die ze graag aanneemt om de overtocht van Afrika naar de Verenigde Staten te bekostigen voor haar eigen zoontje. Snel wordt duidelijk dat het gezin van Rose een kruisje heeft, maar degene met de meeste problemen is Aïsha zelf. Ze begint vreemde dromen te krijgen en op den duur zelfs hallucinaties en black-outs. Ze heeft geen idee wat er aan de hand is.

Nanny is geproduceerd door Jason Blum. Deze man maakt films aan de lopende band (en die band staat op een hoge snelheid), waardoor het haast onmogelijk is dat je niet iets van zijn hand hebt gezien. Het gros van zijn oeuvre is horror, want hij weet dat daar een groot publiek voor is. Gelukkig niet alleen maar bloederig hakwerk of geesten die hard deuren dicht knallen; hij geeft filmmakers een kans en daar zit dan soms een traag drama tussen met een vleugje van het bovennatuurlijke.

Maar eigenlijk mag je Nanny gewoon een dramafilm noemen. Het andere genre is er opgeplakt om kijkers te trekken en die zullen dan ook mogelijk teleurgesteld worden. Dat kan je ze niet kwalijk nemen, want iets horror noemen schept verwachtingen. De trailer verkoopt deze film nota bene met enge beelden en de melding dat hij van de maker is van The Invisible Man, een nagelbijter pur sang.

Als marketing het gewoon bij drama had gelaten zou er ongetwijfeld iets meer waardering voor zijn. Ja, er zit wel een minimaal vleugje paranormaal talent in, maar dat is ook prima te interpreteren als moederlijk instinct. Nu zit je steeds te wachten op íets dat nooit gaat komen. Dat steelt de lof voor een veelbelovende hoofdactrice Anna Diop en strakke cinematografie.

Een complete misser is het immers zeker niet. Niet alleen Anna Diop (Us) blinkt uit, de hele cast is kalmpjes op dreef. Je leeft mee met Aïsha's frustratie dat ze steeds naar haar geld moet vragen bij mensen die er zichtbaar warm bij zitten, dat de moeder van Rose haar opzadelt met haar eigen onzekerheid over moederschap en het constante uitstel van de hereniging met haar eigen zoontje.

De horror komt in de vorm van de waanbeelden. En daar is er te veel hooi op de vork genomen. Eerst is er Anansi in de vorm van een spinnetje, maar er komt ook een zeemeermin bij (die in de Afrikaanse cultuur kwaadaardige demonen zijn) en ook nog even een slang. Het universum probeert Aïsha iets duidelijk te maken, maar doordat de boodschap alle kanten op gaat is het begrijpelijk dat ze verward raakt. Desalniettemin is de oplossing vrij voor de hand liggend.

Zet Nanny op met de verwachting dat je een traag arthousedrama wordt aangeboden en je zal er niet ontevreden over zijn. Behalve over het gehaaste einde dan. Dat is nou juist een moment waarop je rustig zou willen leren hoe dit verhaal zich verder ontwikkelt, maar de film breidt er snel een einde aan. Blum is een held in films produceren en makers een kans geven, maar een cursus dramaturgie zou hem goed doen.

Nanny is te zien bij Prime Video.