La Nuit du 12 begint met het onheilspellende nieuws dat in Frankrijk jaarlijks zo'n achthonderd moorden worden gepleegd. Nog frustrerender is het feit dat ruim twintig procent daarvan onopgelost blijft waardoor vele daders nog steeds op vrije voeten lopen. Met deze premisse weet je dat Dominik Moll, die in eigen land dankzij Harry, un Ami Qui Vous Veut du Bien en Lemming een aardige filmreputatie heeft opgebouwd, geen verhaal klaar heeft waar de clichés vanaf druipen. Dit is een film over mensen die botsen op hun limieten en de daarmee gepaard gaande ontgoochelingen.
Het scenario is verzonnen, maar alles is gebaseerd op feiten. In een Frans Alpendorpje waar nooit iets gebeurt verlaat een studente een feestje om even later op een onbekende te botsen die een fles benzine over haar gooit en haar levend in de fik steekt.
Het politieteam van het nabij gelegen Grenoble wordt opgetrommeld, maar op een verloren gsm na beseffen de onderzoekers al vrij snel dat het ploeteren zal worden om ook maar één aanknopingspunt te vinden dat kan leiden tot het vatten van de dader. De jonge rechercheur Yohan heeft nog veel moed en pluist ieder spoor tot in de puntjes uit, terwijl zijn veel oudere collega Marceau pijlsnel begrijpt dat het zoeken wordt naar de naald in de hooiberg.
Het feit dat La Nuit du 12 niet voortdrijft op het zoveelste whodunit-verhaaltje is de sterkte van de film. Dit zijn geen Hollywoodflikken zoals Dirty Harry of Axel Foley maar mensen van vlees en bloed die bij hun overste janken dat ze hun overuren niet mogen opnemen of die zitten te vloeken omdat de goedkope printer opnieuw niet werkt.
Regisseur Dominik Moll, die wel eens de Franse variant van David Lynch wordt genoemd, geeft de moord en het mysterie wel een rol, maar de leidraad is vooral de domper dat iedereen uit het dorpje een potentiële dader kan zijn. Wanneer op het einde alle puzzelstukjes toch wat lijken te passen durft Moll het zich qua verhaal net iets te gemakkelijk maken, maar los daarvan is La Nuit du 12 een zeer spitsvondige politiefilm die de kijker vanaf de eerste seconde in de ban houdt.
La Nuit du 12 is op vele vlakken ontzettend goed. De acteerprestaties zijn schitterend, niet in het minst door de Belgische Bouli Lanners als de terneergeslagen Marceau wiens leven in het slop zit en daardoor een rem op het onderzoek vormt. Deze Franse policier is auteurscinema met iemand achter de camera die de nood heeft om een diepmenselijk verhaal neer te zetten waardoor je als filmfan geen enkele reden hebt om deze kleine parel niet te gaan zien.
