Een film maken over een zwaar of beladen onderwerp maar er evengoed grappen in stoppen, dat mag. Sterker nog, er zijn een paar films die juist daardoor meesterwerken zijn geworden. To Be or Not to Be is een briljante komedie over een Joods theatergezelschap in Polen eind jaren dertig. In Terms of Endearment krijgt iemands dochter kanker. Die films raken je, maar maken je ook aan het lachen. Helaas doet Call Jane dit niet met abortus als onderwerp.
Joy is zo'n typische getrouwde huisvrouw uit de jaren zestig. Ze is in verwachting van hun tweede kind. Alleen zorgt haar zwangerschap deze keer voor een levensgevaarlijke hartaandoening. Het is dus grote kans op sterven, of een abortus. Dat laatste is illegaal in de VS in die tijd. Maar aangezien Joy niet dood wil, ondergaat ze stiekem een procedure. Op die manier leert ze wat vrouwelijke verzetsstrijders kennen, en voordat ze het weet is ze er onderdeel van.
"The whole world is watching", roepen anti-Vietnamdemonstranten buiten een hotel vlak voordat de politie ze hard aanpakt. In dat hotel zijn Joy en haar man aanwezig voor een gala van Democraten. Dit voorval vond echt plaatst, maar waarom de film hiermee opent is niet helemaal duidelijk. Omdat ze hier van schrikt is het haar motivatie om later zelf activiste te worden? Het hele incident wordt opzij gedrukt door haar gevaarlijke zwangerschap.
Een sterke scène is wanneer een kamer vol artsen de situatie bespreekt en er een negatief oordeel over velt, op een manier alsof Joy er niet bij is. Het is niet eens zo lang geleden, maar toch ging men in de westerse wereld op die manier om met vrouwen. Ondertussen is het 2022 en besluit een klein groepje conservatieve rechters in de VS opnieuw dat anderen zeggenschap hebben over wat een vrouw wel en niet mag doen.
Daarna volgt een naargeestige zoektocht naar iemand die een illegale abortus kan plegen, gevolgd door een daadwerkelijke abortus - die komt niet à la Game of Thrones in beeld, maar wordt meer beleefd door Joys ogen wat een stuk harder aankomt. Na dit humorloze eerste halfuur slaat de sfeer om. De gezellige titel Call Jane en de relaxte poster voor de film zijn nu beter op hun plek, nu de sfeer wat luchtiger is.
Wat er niet is, is conflict. Dat Joy nu deel uitmaakt van een illegale abortuspraktijk houdt in dat ze een fikse gevangenisstraf riskeert. Maar dat voel je nooit echt boven haar hoofd hangen. Haar enige angst is dat haar echtgenoot en tienerdochter er achter zullen komen. Haar man? Oké, die is jurist, dus dat snap je wel. Maar dochter heeft platen van The Velvet Underground, zou die daar nou echt zo'n probleem mee hebben?
Daar blijft het ook bij. De dames van de kliniek botsen af en toe onderling over zaken. De dokter die de procedures uitvoert is helaas een gedwongen keuze. Maar dat zijn allemaal problemen die vrij makkelijk worden opgelost. Zelfs het zijlijntje van de buurvrouw die eten komt brengen en milde interesse opwekt bij Joys man, leidt naar zo goed als niks.
De grootste dreiging in Call Jane blijft bij "ik hoop dat mijn gezin niet ontdekt waar ik mee bezig ben". Voor een film die gaat over een ondergrondse strijd tegen de illegaliteit van abortus is dat een vreemde keuze. De film stipt veel puntjes aan waar iets in zit, maar laat het daarbij. Zoals de eerder genoemde scène in de kamer met dokters, of Joy die heel wat in haar mars blijkt te hebben en voorheen zat weg te kwijnen als brave huisvrouw, of hoe activisten echt niet volledig op een lijn zitten over zaken.
De luchtige toon zorgt wel voor een amusante film om naar te kijken. Het voelt lekker om te zien hoe Joy en de groep zich positief ontwikkelen. Sigourney Weaver is heerlijk als doorgewinterde verzetsbikkel. Deze bewerking van het scenario dat op de Black List van 2017 stond, is uiteindelijk niet het bitterzoete meesterwerk geworden, maar er zit meer dan genoeg leven in.
