(Dick Cevoli), e.a. | Speelduur: 138 minuten | Jaar: 2022
In de jaren na de Tweede Wereldoorlog wordt Jesse Brown de eerste zwarte vliegenier in de Amerikaanse marine. Zonder slag of stoot heeft hij dit echter niet bereikt en ook met het felbegeerde vliegeniersinsigne op zijn borst wordt hij als minderwaardig gezien en behandeld. Geen wonder dat hij niemand vertrouwt. Zelfs van zijn wingman, de ideale schoonzoon Tom Hudner, moet hij niets hebben. Maar, zo vertelt hun squadroncommandant, oorlogen worden vergeten, wat je voor elkaar doet in een oorlog niet. En dat blijkt maar al te goed.
De oorlog die vergeten gaat worden in Devotion is die in Korea, één die niet toevallig 'The Forgotten War' wordt genoemd. Het is het eerste wapengekletter tijdens de Koude Oorlog en de Amerikanen proberen te bewijzen dat zij wereldwijd de dienst uitmaken. Het Amerikaanse leger is intussen een samensmelting van veteranen uit de Tweede Wereldoorlog en nieuwe aanwas. De Oorlog heeft ervoor gezorgd dat het leger een populaire loopbaan is voor jongeren, al kijken door de wol geverfde oude rotten neer op deze onervaren groentjes.
Die jonge rekruten hoeven niet lang te wachten op kansen om ervaring op te doen. De internationale spanningen zorgen voor genoeg mogelijkheden om henzelf en hun steeds geavanceerdere materiaal uit te testen, met al het spektakel dat daarbij hoort. Een vliegtuig is immers pas echt getest wanneer je er een looping mee gemaakt hebt. En een vliegeniersfilm is pas echt vermakelijk wanneer zo'n looping met veel bombarie in beeld wordt gebracht en het kabaal van die kist ronkend door de surroundspeakers raast.
Het is precies waar Devotion in uitblinkt. De actie is gelikt, de vliegmanoeuvres zijn tof en al het andere is bijzaak - of zou bijzaak moeten zijn. Het scheiden van hoofd- en bijzaken levert deze op ware gebeurtenissen gebaseerde film nogal eens problemen op. Het verhaal van Jesse Brown is zo kleurrijk, dat het pijn moet doen om sommige episodes uit het epos te moeten snijden. Pijn die de filmmakers vermeden. Zo is er een even lange als doelloze avond verlof in Cannes. De echte Jesse Brown heeft vast Liz Taylor ontmoet, in deze navertelling is het ruis.
Het resultaat is een ietwat rommelige oorlogsfilm, die eigenlijk niet over oorlog wil gaan. De onderliggende verhalen over kameraadschap, vriendschap en heldenmoed ontstijgen geen moment de middelmaat, waardoor de politieke en geopolitieke elementen wat meer beklijven. En dat terwijl de oorlogen vergeten zouden worden en de vriendschap voor eeuwig moest zijn. De enige echte kwaliteit van Devotion zit in de ronkende actie. Niet vernieuwend of baanbrekend, maar wel van een vertrouwde vermakelijkheid. Devotion is meer popcorn dan tissues, ook al hadden de makers wellicht anders gehoopt.
