Regie: Ozan Açiktan | Scenario: Sami Berat Marçali | Cast: Burak Deniz (Semih), Dilan Çiçek Deniz (Defne), e.a. | Speelduur: 107 minuten | Jaar: 2022

Tegenwoordig heeft bijna elk digitaal scherm een functie om de helderheid aan te passen. Zo word je niet helemaal verblind als je je telefoon 's nachts gebruikt. Zet je echter je telefoon daarna niet meer op een hogere helderheid, dan zie je geen fluit wanneer het weer licht is. Kal is een film die permanent op de laagste helderheid blijft hangen. In deze grijze, grauwe en donkere wereld volgen we Semih, die onverwachts door zijn vriendin Defne is verlaten en dat nog niet heeft verwerkt. Tussendoor wordt met flashbacks getoond wat er precies misging tussen hem en zijn ex.

Na ongeveer een halfuur verft Semih zijn haar blond en pas dan zijn de flashbacks te onderscheiden van het hoofdverhaal. Voorheen bevatten de scènes tussen Semih en Defne namelijk exact dezelfde kleuren, sfeer en soms zelfs kleding als degene die zich in het heden afspelen, wat zorgt voor een zeer verwarrende kijkervaring. Na het bezoekje aan de kapper wordt de film duidelijker en maakt verwarring plaats voor verveling.

Behalve het proces van verwerking dat Semih doorloopt, heeft Kal weinig te bieden. Er zijn geen interessante subplots of boeiende personages die de film een beetje kunnen opfleuren en alle scènes volgen elkaar zonder enige impact op. Semih heeft problemen op zijn werk, gaat uit met vrouwen, klaagt bij zijn broer en het verandert allemaal helemaal niets aan zijn situatie. Uiteindelijk leert hij dat hij door moet gaan met zijn leven en dat is fijn, want dan kan de film eindelijk eindigen.

Semih is een idioot die geen idee heeft dat zijn vriendin zich niet gelukkig voelde, maar hij heeft net genoeg charme om je geduld niet volledig te verliezen. Momenten dat hij een hoop mos koopt omdat de bloemenwinkels nog dicht zijn of een gebouwhoge muurschildering van zijn vriendin maakt toveren misschien nog een kleine glimlach op je gezicht.

Kal is een saaie film, maar heeft anderhalve minuut aan goede muziek, die zelfs een scène voor tien hele seconden interessant maakt. De vreemde, elektronische muziek past niet helemaal bij het verhaal, maar zorgt in ieder geval voor een welkome onderbreking van de monotone beelden. Ook komt een inheems aandoend instrument voorbij dat heel interessant klinkt.

Er is duidelijk moeite in het acteerwerk en productiedesign gestoken en hier en daar wordt wat met de camera gespeeld. Tevens zijn de dialogen geloofwaardig en is de hond in de laatste scène leuk. Maar het meest positieve is dat de film niet zo slecht is dat je je afstandsbediening naar de televisie wilt gooien. Kal is het zeker niet waard om te bekijken, maar ook niet zo slecht dat er nog meer woorden aan hoeven te worden besteed.

Kal is te zien bij Netflix.