Van depressie word je niet vrolijk. Niet als je het zelf hebt, en niet als iemand in je nabijheid eraan lijdt. Je brein mist een stofje dat je in staat stelt te relativeren, maar je voelt je diep ongelukkig zonder goed te weten waarom. Een film over dit onderwerp mag er dus zeker zijn. Alleen moet je het dan wel goed doen. The Son doet het onderwerp geen recht aan.
Peters ex-vrouw Kate staat aan de deur met de mededeling dat het niet goed gaat met hun tienerzoon. Ze maakt zich zorgen om hem, hij verontrust haar zelfs. Hun zoon Nicholas geeft zelf aan dat hij zich om onbekende reden gewoon niet lekker voelt, en dat hij bij zijn vader en zijn nieuwe gezin wil wonen. Dat gebeurt, maar Nicholas wordt er niet beter op. Het lukt hem niet om over te brengen wat er mis met hem is, waardoor zijn ouders en stiefmoeder met hun rug tegen de muur staan.
De toon wordt in de eerste paar minuten gezet: een moeder is bang voor haar zoon, ze krijgt soms blikken van hem waar haar nekharen overeind van gaan staan. Als vader verhaal gaat halen, is zoon in tranen. Maar het lijkt niet helemaal oprecht. Dus als hij vervolgens intrekt bij de andere vrouw die zijn gezin heeft opgebroken is dat reden om nerveus te zijn. Er is ook nog een halfbroer in huis, een baby die meer aandacht krijgt van zijn vader dan hijzelf.
Is dit een soort We Need To Talk About Kevin? Nee, totaal niet. De gezette toon wekt valse spanning op. En die leugen houdt aan wanneer een mes onder Nicholas' matras wordt aangetroffen, of wanneer Nicholas meldt dat hij weet dat er een geweer in huis is. Het is ontzettend misleidend.
Want dit is een film over een serieus gevaar van iemand met een depressie. Zo'n persoon gaat er niet op uit om anderen te belagen, die is te druk bezig met zichzelf aan te vallen in gedachten. De onoprechte tranen van Nicholas blijken gewoon slecht acteerwerk te zijn. Iedere keer dat Zen McGrath als slachtoffer van depressie begint te huilen lijkt het alsof hij de boel aan het manipuleren is omdat het totaal niet realistisch overkomt.
Een ander ongeloofwaardig punt is dat de film zich afspeelt in deze tijd, maar dat niemand begrijpt wat er nou precies aan de hand is met Nicholas. Mentale aandoeningen zoals depressie zijn toch echt niet meer onbekend of taboe tegenwoordig. Nicholas spreekt uit hoe hij zich voelt alsof hij niet snapt dat dit een depressie is, en alle volwassen gezinsleden die hem aanhoren snappen er ook niks van.
Als dit zich in de jaren negentig had afgespeeld had het gekund, maar doen alsof er bij tieners en volwassenen anno nu geen belletje gaat rinkelen bij deze symptomen is onzin. Nicholas gaat al gauw naar een therapeut met wie hij zijn gevoelens deelt, en zelfs die komt niet met een diagnose. Maar ja, die wordt neergezet als een zielenknijper die zijn sessies houdt met een golden retriever naast zich die je ononderbroken zit aan te staren.
Een (mogelijk onbedoeld) pluspunt is dat de film laat zien wat er gebeurt wanneer mensen niet luisteren naar professioneel medisch advies maar naar hun emoties en onderbuikgevoel. Op den duur komt er eindelijk een arts die snapt hoe de vork in de steel zit en zelfs correct voorspelt hoe Nicholas zijn ouders zal manipuleren om te ontsnappen aan de behandeling, maar Peter en Kate menen het beter te weten.
Schrijver-regisseur Florian Zeller kwam onder de aandacht met de verfilming van zijn toneelstuk The Father, dat een prachtig en angstaanjagend sterk beeld van dementie laat zien. Hij dacht misschien dit succes te kunnen herhalen met nog een bewerking van eigen werk, maar dat lukt hem niet.
De film maakt zich schuldig aan een paar cinematografische dramaclichés en daar kunnen de overtuigende Hugh Jackman en Laura Dern als bezorgde ouders weinig aan doen. Het is echter de zinloze en misleidende onheilspellende toon die met name in de weg staat van een goede representatie van een van de meest voorkomende stoornissen.
