Regie: Ignacio Tatay | Scenario: Isabel Peña, Ignacio Tatay | Cast: Elena Anaya (Paula), Pablo Molinero (Simón), Eva Tennear (Clara), Carlos Santos (Eduardo), e.a. | Speelduur: 106 minuten | Jaar: 2022

Jaula begint met een aardig beeld: een meisje op de verduisterde snelweg. Dat roept natuurlijk vragen op. Wie is dat meisje? Wat doet zij 's nachts op de snelweg? Waar zijn haar ouders? Het meisje heet Clara en wordt onder de liefhebbende vleugels van Paula en Simón genomen. Zoals het hoort met enge kinderen in horrorfilms weigert Clara te praten en tekent zij unheimische voorstellingen op vellen papier.

Natuurlijk moet het leven van Paula en Simón flink ontwricht raken. Daarom stopt Clara glasscherven in jampotjes of begint te krijsen als iemand haar dwingt om eens te praten. Om haar geheimzinnigheid - of excentriciteit - nog meer te benadrukken, laat regisseur Ignacio Tatay het meisje witte lijnen op de grond tekenen. Alleen binnen die lijnen is ze veilig.

De situatie roept een naargeestige ambiance op. Het duurt niet lang voor het huis is volgekalkt met Clara's bezwerende lijnen en hoe Paula zich over het meisje ontfermt heeft ook iets griezeligs. Is dit nou het gedrag van een volwassene die zich opstelt als lieflijke pleegouder? Bijzonder hoe Paula het slechte gedrag van Clara blijft vergoelijken, terwijl Simón hoofdschuddend toekijkt.

Ondanks die onderhuidse nervositeit lukt het Jaula niet om te overtuigen als goede horrorfilm. Of überhaupt als goede film. De personages zijn hol en karakterloos, vaag geschetste persoonlijkheden zonder duidelijke motivaties. Ook Clara's gedrag gaat aardig op de zenuwen werken. Bovenal dringt zich de vraag op wat Jaula wil vertellen. Waar komt Clara vandaan? Wie is zij eigenlijk? Wat is de gedachte achter die witte strepen? Gaat de film over autisme? Kinderloosheid?

Jaula dreigt uit te monden in suffige niksigheid die nauwelijks vooruit weet te komen, als Tatay halverwege het verhaal een scherpe bocht maakt en de film een brede, duivelse grijns geeft, met bloedspettertjes in de mondhoeken. Van een stroperig psychologisch drama transformeert Jaula in een intrigerende psychologische horrorfilm, waarbij een nieuwe invalshoek de plot op zijn kop zet. Zonder iets te verklappen: de sfeer wordt een stuk grimmiger en het niveau gaat met sprongen vooruit.

Helaas weet Ignacio Tatay de scherpe spanning niet vast te houden en zakt de film alsnog in elkaar. Niet eens omdat het saai blijft - integendeel - maar omdat er zo veel meer onbeantwoorde vragen opdoemen. Tatay lijkt niet zo goed te weten wat hij met het uitgangspunt moet doen en laat het scenario wegzakken in een poel van onuitgewerkte ideeën, uitgekauwde clichés en gekunstelde toevalligheden. Jaula heeft zeker de potentie voor een spannende horrorfilm met een eigen gezicht, maar weet de belofte niet waar te maken.

Jaula is te zien bij Netflix.