Regie: Rodrigo García | Scenario: Rodrigo García | Cast: Ewan McGregor (Raymond), Ethan Hawke (Ray), Maribel Verdú (Lucia), Sophie Okonedo (Kiera), Tom Bower (Harris), e.a. | Speelduur: 105 minuten | Jaar: 2022

Raymond: saai, netjes en op elk vlak doorsnee. Ray: flirterig, ex-drugsverslaafd en ruw. De paden van deze broers kruisen elkaar weer na het overlijden van hun hardhandige en nare vader Harris. Zijn laatste wens was dat beide zoons op zijn begrafenis zouden komen én zijn graf zouden graven. Raymond weet zijn broer te overtuigen en samen maken ze de tocht naar hun ouderlijk huis. Tot het moment dat ze definitief afscheid moeten nemen komen zij de mensen tegen die Harris' laatste jaren hebben gevuld. Tot hun verassing wordt door hen een heel ander beeld van hun vader geschetst.

De film begint sterk. Door slechts enkele zinnen en blikken wordt meteen duidelijk hoe de onderlinge verhouding tussen de twee broers is. Over hun vader hebben ze beiden weinig positiefs te zeggen, al is Raymond een stuk milder over de man. De vraag of Raymond ook écht met enige weemoed aan hem terugdenkt of dit doet vanuit het gevoel dat hij dit hoort te doen blijft een lange tijd hangen.

Raymond en Ray vormen het hoogtepunt van de film, met dank aan de zwaargewichten die deze personages vertolken. Waar Ewan McGregor met Raymond een perfecte Jan Modaal neerzet wiens sulligheid aandoenlijk is, weet Ethan Hawke met zijn subtiele en gelaagde spel Ray van een geloofwaardig rauw randje te voorzien. Ook hebben de twee als broers een geloofwaardige chemie. Helaas lijken zij de kar te moeten trekken, want Raymond & Ray is op alle andere vlakken een dertien-in-een-dozijn-film.

Twee kinderen die hebben moeite met het vormgeven van hun rouw voor een ouderfiguur die hen kwaad heeft gedaan is een opzet die al zo enorm vaak is gebruikt dat je qua uitvoering van goeden huize moet komen om nog op te vallen. Helaas gebeurt dat niet en kan iedere kijker na een minuut of twintig de rest van de film al invullen. Niet elke film hoeft iets nieuws te proberen, maar Raymond & Ray is op elk vlak zo doorsnee als maar mogelijk is.

Dat is jammer, want af en toe gooit schrijver en regisseur Rodrigo García iets interessants op, waar hij vervolgens niets mee doet. Er wordt meerdere malen verwezen naar de geschiedenis van de broers en hun vader, met specifieke gebeurtenissen die dusdanig heftig zijn dat ze de desbetreffende scène erg menselijk maken. Maar het gebeurt zo vluchtig dat er nooit genoeg op wordt doorgepakt. Genoeg om de nieuwsgierigheid te wekken, maar te weinig om een impact te hebben.

Misschien was de durf er gewoon niet. Er wordt namelijk ook een poging gedaan om komische momenten door het geheel te verweven. Dit gebeurt echter te genuanceerd, waardoor er hier en daar wel leuke momenten zijn, maar er nooit echt wat te lachen valt. Het is allemaal te braaf en de durf is er niet om boven het maaiveld uit te stijgen. Hierdoor is de film niet grappig maar ook niet aangrijpend, ondanks het onderwerp.

Een melancholisch sepiafilter poogt de indruk te wekken dat er iets anders wordt geprobeerd dan de geijkte paden bewandelen, maar ook dit is al vele malen eerder gezien. Aan het einde van de film is de cirkel rond, personages hebben zich ontwikkeld en het verhaal is af, maar het doet er allemaal niet echt toe. Een gemis is het uitsluiten van een toelichting op de discrepantie van gevoelens jegens de overleden vader tussen de broers en de latere kennissen van Harris.

Het is erg jammer dat de film zich meer heeft gevormd naar de sufheid van Raymond dan de rauwheid van Ray. McGregor en Hawke zetten goede rollen neer en hun personages steken leuk tegen elkaar af. Helaas is dit, met een paar aardige momenten, niet genoeg om het verhaal memorabel te maken. Alle andere personages zijn zo oppervlakkig als een gemiddelde aflevering van RTL Boulevard. De film is niet slecht, maar op alle vlakken dertien, veertien, misschien zelfs vijftien in een dozijn.

Raymond & Ray is te zien bij Apple TV+.