Een film maken over twee ouders die een jong kind verliezen, dat is geen gemakkelijke opgave. Regisseur Theu Boermans (1000 Rosen (1994), De Uitverkorene (2006) en scenarioschrijver Marieke van der Pol (De Tweeling (2002), Bride Flight (2008) en Bankier van het Verzet (2018) gingen de uitdaging aan. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal maakten ze Zee van Tijd. Een film die de nadruk op het overbrengen van emoties legt, maar daar soms in doorschiet.
Lucas en Johanna zijn een dolgelukkig stel, zo laten de korrelige beelden zien die benadrukken dat deze tijd tot het verleden behoort. Die twee worden samen oud, maar niets is minder waar. Tijdens een avontuurlijke zeiltocht over de Atlantische Oceaan verdwijnt hun vijfjarige zoon Kai. Zijn lichaam wordt nooit teruggevonden.
De film slingert je van het verleden naar het heden en telkens weer terug. Al snel weet je dat het tussen Lucas en Johanna niet goed zit. Ze blijken al tientallen jaren geen contact meer te hebben en je komt er gaandeweg achter hoe dat komt. Johanna wilde na het bereiken van haar dieptepunt door met haar leven, Lucas bleef hangen in zijn overlevingsstand.
Zee van Tijd tracht je in te laten voelen hoe hartverscheurend het moet zijn om een kind te verliezen. Met steengoede acteurs zoals Sallie Harmsen, Elsie de Brauw en Reinout en Gijs Scholten van Aschat kan dat ook bijna niet mislukken. Ze zijn goed gecast en de jonge en oudere versies van de personages zijn goed op elkaar afgestemd. Johanna is na al die jaren geëvolueerd en is vooral met de toekomst bezig. Lucas hangt nog steeds in het verleden. Helpt een theaterstuk over Kais verdwijning hem de gebeurtenis te verwerken?
Iedere ouder gaat op een andere manier met rouwverwerking om en dat kan consequenties hebben voor de relatie tussen twee ouders, dat lijkt de boodschap van Zee van tijd. Emoties worden vol overtuiging geuit en laten je een tikje verslagen achter. Je hoeft weinig moeite te doen om te begrijpen wat zo'n traumatische gebeurtenis met je doet, want ook in het script worden emoties vrij expliciet benoemd. Daarbij komt ook nog eens dramatische muziek om de hoek kijken, wat totaal overbodig is. Het zorgt ervoor dat de film een melodramatische laag krijgt. In de meer ingetogen, stille scènes komen de emoties van de personages het best tot hun recht.
Zee van Tijd bevat een voorspelbare plotwending die voor een mooi en hoopvol einde zorgt. Johanna draagt een geheim met zich mee en vindt de moed dit te onthullen. Hoe had het verleden anders kunnen lopen? Misschien zal de toekomst dat uitwijzen.
