Karim is van alles. Hij is Rotterdams, de zoon van twee Marokkaanse immigranten, broer van een stereotiep straatschoffie en de liefhebbende vriend van een blonde, Hollandse vrouw. Daarnaast is hij gay, stiekem. Binnen zijn hechte Marokkaanse buurtgemeenschap en binnen zijn familie is dat een absoluut taboe, een schande zelfs. Daarom houdt hij het stil, zijn geaardheid en de nachtclubs en mannen die onderdeel zijn van zijn dubbelleven. Tot zijn vader hem betrapt.
Vader Abbas, postbode, en moeder Fatima, huisvrouw, zeuren al jaren dat Karim moet trouwen. Het liefst met een Marokkaanse en het liefst met de Marokkaanse die ze al jaren geleden voor hem hebben uitgezocht. Het gaat momenteel niet zoals zij voor ogen hebben, maar Karim draait vanzelf wel bij, die Nederlandse vrouw is vast maar tijdelijk. Hun toekomstbeeld verandert echter volledig wanneer Abbas nietsvermoedend een spontaan bezoekje brengt aan het appartement van zijn zoon, waar een onbekende halfnaakte man hem verwelkomt. Voor Karim en voor zijn vader is de realiteit niet meer te ontkennen.
Vader en zoon hebben beiden een eigen aanpak van de situatie. Waar Karim vindt dat het uitgepraat moet worden, vindt de conservatieve Abbas dat de situatie vooral genegeerd moet worden. Om een gesprek te forceren, doet Karim wat hij als jochie vroeger ook al deed. Hij sluit zichzelf op in de meterkast van zijn ouderlijk huis. Als hij daar ook nog de hoofdkraan dichtdraait en de hoofdschakelaar omzet, ontwricht hij het leven van de familie langzaam maar onherroepelijk. Negeren of doodzwijgen wordt gaandeweg onmogelijk.
Los van de beeldspraak - wil Karim figuurlijk wel uit de kast, terwijl hij zich er letterlijk in opgesloten heeft? - zorgt deze gijzeling voor een boeiende vertelstructuur. Wat Karim in die kast doet, de letterlijke, is van invloed op het hele huis en de bewoners. In eerste instantie wil zijn familie de deur weer open hebben, al was het maar uit praktisch oogpunt. Later wil Karim eruit, zonder het te mogen of te kunnen. De buurt heeft ook opgemerkt dat er iets loos is, zo zonder water en stroom, en er komt een dikke envelop met geld van de moskee.
Deze interessante dynamiek valt echter weg zodra het vertelperspectief de Rotterdamse sociale huurwoning verlaat. De scènes in gayclubs, in een nachtelijke taxi of in het huis van zijn mannelijke minnaar voegen weinig goeds toe aan El Houb. Ze smaken afgezaagd, zowel visueel als narratief. Ze benadrukken een contrast in het leven van Karim: het Marokkaanse burgertafereel is onverenigbaar met de dreunende beats onder neonlampen. Uiteindelijk doorbreken ze helaas, mede door de wat slappe uitvoering, vooral de spanning die steeds verder oploopt in die meterkast. Wat ook meespeelt is dat juist daar, rond die kast met Karim, indrukwekkende kleine acteerprestaties worden gegeven.
Of een film als El Houb bijdraagt aan of zelfs nodig is voor lgbti-emancipatie binnen de Marokkaanse gemeenschap in Nederland, is niet aan een filmrecensent die zelf nog nooit een stap binnen een echt Marokkaans-Nederlands huishouden gezet heeft. De strijd tussen generaties over taboes is in ieder geval universeel, net als het conflict met onvoorwaardelijke liefde dat dat oplevert. El Houb geeft ze op vaak ontroerende of indringende manier weer.
