In het Parijs van de jaren tachtig weet alleenstaande moeder Elisabeth nog maar net haar hoofd boven water te houden. Met een recente echtscheiding en borstkanker achter de rug moet ze opnieuw haar weg vinden in het leven. Ze krijgt een baan bij een nachtelijke radioshow waar ze in contact komt met de rondzwervende Talulah. Elisabeth neemt haar onder haar vleugels en brengt Talulah in aanraking met een normaal en liefdevol huisleven. Algauw ontstaat een hechte band tussen haar en Elisabeth haar kinderen. Les Passagers de la Nuit is het verhaal van een volwassen vrouw die zichzelf moet herontdekken en gaandeweg sterker blijkt dan ze dacht.
Het eigenaardige aan deze film is de structuur van het verhaal. Het begint namelijk na het dieptepunt van het hoofdpersonage. De kijker krijgt alleen mee dat Elisabeth net is gescheiden en borstkanker heeft gehad. Financieel staat het water haar aan de lippen. De bodem is dus al bereikt en de enige weg voor dit personage is daarom omhoog.
Het effect van deze ongewone structuur is dat de film geen focus lijkt te hebben. Het is moeilijk om een moraal te vinden of in te schatten waar het verhaal naartoe gaat. Dat komt ook omdat de personages goede onderlinge relaties met elkaar hebben. Er is naast wat kalverliefde tussen Talulah en Elisabeths zoon Matthias vrij weinig spanning tussen de personages. Omdat ze vrij weinig te verliezen hebben, volgen zij net als Elisabeth een soortgelijke opwaartse spiraal.
Toch is de film geen moment saai, de personages zitten sterk in elkaar en krijgen uitstekend gestalte door de uitblinkende cast. Elisabeth is erg lief en teder, maar ook onzeker over zichzelf als vrouw van middelbare leeftijd. Matthias lijkt een typische puber die erg gesloten is en niet weet wat hij wil. Door onder andere zijn relatie met Talulah kom je toch meer te weten over wat achter zijn masker schuilt.
Les Passagers de la Nuit is een film over persoonlijke groei, verpakt als een soort liefdesbrief aan Parijs. Cinematografisch speelt de film mooi met archiefmateriaal van het oude Parijs en de look van de jaren tachtig. Ondanks de serieuze toon en thematiek is er genoeg ruimte voor luchtigheid en humor. In veel opzichten een mooie en realistische kijk in het leven van een worstelend gezin.
