Regie: Jennifer Kaytin Robinson | Scenario: Celeste Ballard, Jennifer Kaytin Robinson | Cast: Camila Mendes (Drea), Maya Hawke (Eleanor), Austin Abrams (Max), Talia Ryder (Gabbi), Ava Capri (Carissa), e.a. | Speelduur: 118 minuten | Jaar: 2022

In Alfred Hitchocks klassieker Strangers on a Train ontmoet een onschuldige tennisspeler tijdens een treinrit een narcistische psychopaat die met een luguber voorstel komt. Als zij nou elkaars vrouw vermoorden, komen zij weg met de perfecte misdaad, omdat de gepleegde moorden ogenschijnlijk zonder motief zijn uitgevoerd. Verander de personages in tienermeisjes en vervang de trein door een middelbare school en je hebt Do Revenge.

Hierin komt de door status geobsedeerde Drea met het idee dat zij en de schuchtere Eleanor achter elkaars demonen moeten aangaan. Op die manier kunnen ze hun wraak voltrekken zonder gevaar te lopen. De bleue Eleonor ziet de wraakacties niet zo zitten, maar Trea blijft net zolang op haar inpraten tot ze besluit mee te doen.

De eerste paar minuten van Do Revenge suggereren een parodie op het highschoolfilmgenre. De hang naar status, het kliekjesgedrag en het narcisisme van de leerlingen worden zo sterk uitvergroot dat de film niets anders dan een parodie kan zijn. Maar gaandeweg sluipt er toch een opvallend dramatische toon in. Neemt deze gitzwarte komedie zichzelf niet een beetje serieus met teksten als "Wij zijn gewonde soldaten op het slagveld van de puberteit"?

Misschien dat dat ironisch bedoeld is. Prima. Alleen komt dat niet zo over. Sterker nog, het gevoel overheerst dat Do Revenge daadwerkelijk probeert om diepte te vinden, lagen aan te boren en ja, zelfs aan karakterstudie doet. Het is allemaal echter zo krampachtig en onovertuigend dat slechts ongelovig hoofdschudden de enige denkbare reactie is.

Daar komt bij dat geen enkel personage sympathiek is. Iedereen wordt gedreven door haat en een hang naar wraak. Hoe is het mogelijk om mee te leven met de twee krengen - wier vriendschap trouwens ook totaal ongeloofwaardig is - die zichzelf als middelpunt van de wereld wanen? De enige die dit toegeeft en zo nog een beetje zelfkennis toont, is de kerel die Drea's leven tot een hel maakte. Deze Max is de enige die zijn narcistische neigingen onder ogen ziet, ook al doet hij niets met dat inzicht. Hij is wat dat betreft het eerlijkste personage in de film.

De definitieve uitglijder van Do Revenge is de plottwist die halverwege plaatsvindt. Deze is bedoeld is om Drea en Eleonor in een ander perspectief te zetten en ze zelfs te dwingen om eens goed in de spiegel te kijken. Er is alleen één probleem: deze wending klopt van geen kanten. Dacht regisseuse Jennifer Kaytin Robinson nou echt dat deze draai geloofwaardig was? Zelfs de personages tonen zich verbaasd. Had dan echt niemand iets door...?

Steunde Strangers on a Train nog op een prachtig in elkaar gestoken plot met smeuïge en kleurrijke personages, daar maakt Do Revenge ons vooral duidelijk dat status alles is en je weg kan komen met gruwelijke wraakplannen. Hitchcock draait zich om in zijn graf.

Do Revenge is te zien bij Netflix.