Moonage Daydream is een caleidoscopische trip door het werk en leven van David Bowie. Concreet inzicht in de mens of kunstenaar biedt de documentaire niet echt. Wel een psychedelische montage aan de hand van zijn muziek, met nieuw gemixte live- en studionummers, veel concert- en filmbeelden. Een bijzondere ervaring.
Als artiest en muzikant kende de in 2016 overleden David Bowie vele gedaantes en muzikale stijlen. Hij probeerde van alles in de jaren zestig, totdat hij in 1969 doorbrak met de hit Space Oddity. Begin jaren zeventig was hij met zijn personage en album Ziggy Stardust een van de grondleggers van de glamrock. Drie jaar later speelde hij als de 'Thin White Duke' zogenaamde plastic soul, en hij sloot het decennium af met experimentele ambient rock.
De focus van Moonage Daydream ligt aanvankelijk vooral op dat decennium, met concertbeelden van de Ziggy Stardust-tour als leidmotief voor de trippy montage van allerlei soorten beelden. Naast uiteraard veel van Bowie zelf en van zijn visuele kunst (onder ander zijn schilderijen) worden ook veel filmbeelden door de concerten heen gemixt. Films met Bowie erin uiteraard, maar vooral ook veel stille films (die hem mogelijk inspireerden).
Er wordt rijkelijk geciteerd uit het Duits expressionisme van de jaren twintig, inclusief Nosferatu, Dr. Caligari en meermaals Metropolis. Er passeert ook heel wat surrealisme de revue, inclusief dat van Luis Buñuel. We zien ook wat voorbijkomen van de meer psychedelische delen van 2001: A Space Odyssey en Pink Floyd: The Wall. En dat is slechts een kleine greep uit de hoeveelheid films die in Moonage Daydream verwerkt zijn.
Al deze muziek en beelden worden begeleid door slechts één stem: die van David Bowie zelf. Citaten uit interviews met hem door de jaren heen, die soms openhartig lijken maar dat zelden echt zijn. Hij hield er nou eenmaal niet van zijn kunst uit te leggen. Bovendien was hij voor een flink deel behoorlijk onder de invloed van drugs. Heel inzichtelijk wordt het verhaal daardoor niet.
Na de jaren zeventig volgt natuurlijk het discosucces begin jaren tachtig, inclusief beelden van de excessieve shows die Bowie in die tijd gaf. Voor fans zijn de mooi gerestaureerde beelden uit Ricochet misschien nog wel het interessants: een docu die hem volgde tijdens zijn tour in Oost-Azië - naast concertbeelden zien we Bowie de steden en het platteland daar verkennen, wat bijzondere sfeerbeelden oplevert.
Na alle successen volgt de leegte en artistieke val, waarna Bowie zichzelf de afgelopen decennia keer op keer weer opnieuw uitvond. Maar die periodes zijn niet zo populair, dus daar gaan we een stuk sneller doorheen. Uiteindelijk heb je als fan waarschijnlijk niks nieuws geleerd, terwijl voor de niet-kenner Moonage Daydream mogelijk veel te weinig concrete informatie bevat; enige voorkennis is wel handig. Wat overblijft is een memorabele visuele trip met veel goede (live)muziek van Bowie. Speciaal voor de film voorzien van een nieuwe mix door Tony Visconti, Bowies vaste producent.
