Binnen het thrillergenre heb je de subcategorie van films waarin een miniem aantal personages zich in een nijpende situatie bevinden. Denk aan het waargebeurde Open Water waarin twee duikers per ongeluk zijn achtergelaten midden op zee. Met dat soort mensen leef je mee. Maar er zijn ook films waarin mensen het zichzelf aandoen, zodat je minder met ze meeleeft. Fall is er zo een.
Becky en Hunter zijn hartsvriendinnen en thrillseekers. Beiden hebben moeten toekijken hoe Becky's echtgenoot tijdens een gezamenlijke rotsbeklimming verongelukte. Een jaar daarna staat Hunter voor Becky's deur om haar uit haar suïcidale depressie te halen met een nieuwe uitdaging: het beklimmen van een inmiddels inactieve zendmast van zeshonderd meter hoog. Becky gaat erop in, maar dat had ze beter niet kunnen doen.
Een bekende regel voor filmmakers is 'schrijf over wat je kent'. Bij fantasy is dat een flinke klus, want om het geloofwaardig te maken moet je een hele wereld creëren. In het geval van Fall is het iets makkelijker, want je hoeft slechts onderzoek te doen naar alles dat met sportklimmen te maken heeft. Toch hebben ze dat niet gedaan; de twee hoofdpersonages stralen in woorden noch daden uit dat ze professionals zijn. Dat geeft een knullig gevoel.
Dat geldt overigens ook voor de dames zelf. De gesprekken die de twee voeren komen vrij duidelijk uit de pen van mannen, die niet het schrijftalent bezitten om zich in het hoofd van het andere geslacht te kunnen plaatsen. Het script slaagt ook niet voor de bechdeltest, want waar de vrouwen bovenop die zendmast voornamelijk over praten is een man. Zoveel trauma's om uit te kiezen, en dan toch deze keuze.
Wat blijft er over? De absolute geloofwaardigheid van de setting. Met dank aan een nagebouwde toren van zo'n dertig meter is wat je ziet zo realistisch dat je er klamme handjes van krijgt. De blauwe lucht die dichterbij lijkt te zijn dan de grond, de constante wind - het werkt perfect en aangezien dat nou eenmaal het hoofdplot is, is de film daarin meer dan geslaagd. Al vroeg tijdens de klim breekt er een laddersport, en vanaf dat moment is elk shot van een voet die wordt geplaatst op een andere, hogere sport haast zenuwslopend.
Het brengt ook een probleem met zich mee. Namelijk dat jij weet dat de twee personages hebben geleerd dat die verlaten zendmast totaal gammel is. Waarom ga je dan vrolijk door met klimmen? De spanning zit er misschien in, maar het medeleven mogelijk niet. Al helemaal niet voor Becky, die haar beste vriendin maar blijft toeroepen dat ze gewoon moet door klimmen ondanks dat ze meermaals aangeeft dat ze zich er niet prettig bij voelt.
Beide personages zijn lastig om leuk te vinden. Op weg naar de zendmast worden ze bijna aangereden door een vrachtwagen, omdat de bestuurder een filmpje aan het opnemen is voor haar volgers (Becky heeft zestigduizend volgers op YouTube, waar ze zichzelf "Danger D" noemt - een bijnaam die veertig jaar geleden al sullig zou zijn). De zendmast bevindt zich op verboden terrein, maar daar trekken ze zich niks van aan. Het toppunt van antipathie komt wanneer ze een kalfje 'redden' van twee aasgieren, om vervolgens door te lopen en het beestje achter te laten.
De film is soms ontzettend spannend, maar tegelijkertijd boeit het weinig als het misgaat. Je hoopt niet dat de personages iets overkomt, maar mocht het per toeval (alhoewel, ze hebben bewust gekozen voor deze stunt en zijn Oost-Indisch doof voor alle rode vlaggen) toch gebeuren dan is dat niet heel meelijwekkend.
Een deel van de kijkers zal puur naar deze film gaan voor de spanning en de 'O nee!'- momenten, en die komen niet bedrogen uit. Een connectie met de mensen naar wie je kijkt zal er niet zijn. Ook een boodschap ontbreekt, iets waar de film in de kern over gaat. Er wordt hardop gesproken over het beste halen uit je leven. Maar als dat de boodschap van deze film is, dan hadden de makers iets hoger mogen mikken.
