Regie: Dan Trachtenberg | Scenario: Patrick Aison | Cast: Amber Midthuner (Naru), Dakota Beavers (Taabe), Dane DiLiegro (Predator), Stormee Kipp (Wasape), Michel Trush (Aruka), e.a. | Speelduur: 99 minuten | Jaar: 2022

Er bestonden tot voor kort vier delen van de bekende Predator-reeks, waarin een zwijgzaam maar uiterst gewelddadig ras onze planeet onveilig komt maken. We weten eigenlijk bijzonder weinig dit buitenaardse geteisem. Ze hebben een pak met een onzichtbaarheidsstand en hun rastacoupe dragen ze een masker waarmee ze in infrarood kunnen waarnemen. Zonder die gezichtsbedekking zijn ze niet bepaald moeders mooiste.

Dat de Predators bovendien furieus maar toch inferieur waren, bleek wel toen ze tegenover de xenomorphs uit de Alien-reeks werden gezet. Ze mogen dan weliswaar technisch geavanceerder zijn, tegenover de primair en instinctief reagerende aliens moesten ze het afleggen. Prey is het vijfde deel in de Predator-serie en een prequel die zich begin achttiende eeuw afspeelt. Ook al is deze reeks minder rotsvast in ons horrorgeheugen gebeiteld, is het toch linke soep om ermee aan de haal te gaan, vooral als je bedenkt dat de filmreeks gestart door John McTiernan kwalitatief van twijfelachtig allooi is.

Het liefst had regisseur Dan Trachtenberg, die we vooral kennen van 10 Cloverfield Lane, tot aan de release geheimgehouden dat het een Predator is die de jonge Comanche Naru tegenover zich krijgt. Naru is voorbestemd om binnen haar stam een zieners te worden, maar gaat liever met haar broer en andere mannelijke krijgers op jacht. Op een namiddag ziet ze een enorm bliksemflits en vlak daarna raakt een stamlid vermist. De verdenkingen gaan uit naar een poema, maar het lukt Naru maar niet om medestanders te vinden voor haar theorie dat het om iets veel gevaarlijkers gaat.

Het is werkelijk doodzonde dat Prey de bioscoop overslaat en direct en op een streamingdienst is gezet. De film is namelijk vrijwel geheel op locatie in Canada opgenomen, wat resulteert in weergaloos mooie natuurplaatjes. De kijker wordt gefêteerd op prachtige camerashots vanuit bomen en vanaf woeste vlaktes geslaagd montagewerk wanneer de onvermijdelijke achtervolging wordt ingezet. Trachtenberg en zijn cameraploeg weten daarbij zowaar op effectieve wijze een drone in te zetten. Dat een bloeddorstige beer net iets te veel doet denken aan een PlayStation-game, mag Trachtenberg dan ook makkelijk worden vergeven.

De visuele pracht en praal daargelaten wordt een effectieve horrorthriller gemaakt of gebroken door een goed verhaal. Met zijn speelfilmdebuut heeft schrijver Patrick Aison de boel vooral simpel willen houden. Minder is inderdaad meer. We komen geen klap te weten over de Predator behalve dan dat hij kennelijk op solomissie is gestuurd om onze planeet te verkennen.

Naru kletst je ook niet bepaald de oren van het hoofd en de communicatie met haar stamgenoten is vooral effectief en praktisch. De prettige stiltes worden eigenlijk wreed verstoord als Naru en haar broer Taabe tegen een groep onbehouwen Canadese kolonisten oplopen. Overigens bestaat er ook een gedubte versie in de Comanche-taal die in ons land helaas niet te zien is.

Prey zorgt voor een originele invalshoek en vormt een opzichzelfstaand verhaal. De zeer oplettende kijker en doorgewinterde fan zullen een minieme link met een later deel kunnen ontdekken. De beste tactiek om te overleven blijkt het leren kennen van je vijand en daarmee komt Naru met vallen en opstaan een heel eind. Doordat Trachtenberg lang wacht met de confrontatie tussen Naru en de Predator en zelfs dan de boel nog langzaam uitsmeert ontstaat een prettige spanningsboog die de aandacht voortdurend vasthoudt.

Prey is te zien bij Disney+.