Door de vele schietpartijen in de Verenigde Staten is de discussie erover in zowel de VS als de rest van de westerse wereld flink losgebarsten. Nieuw is het probleem niet; zo'n tien jaar geleden kwam Lynn Ramsay met een karakterstudie over een 'school shooter' met haar film We Need to Talk About Kevin. Mass focust meer op de nasleep ervan, waarbij ouders van een slachtoffer in gesprek gaan met de ouders van de dader.
Films die volledig afhangen van dialoog zijn riskant, omdat ze veel aandacht van de kijker vragen. De dialoog in Mass weet een goede schets te maken van de schietpartij, de aanloop en de nasleep. Mede door het ijzersterke acteerwerk van de vier hoofdrolspelers zijn de meest cruciale scènes pittig en impactvol. De film verloopt echter in beats, wat wil zeggen dat er voortdurend emotionele hoogtepuntjes zijn met daartussen stukjes kalmte.
Door deze constante stroom aan kleine climaxen voelt Mass langer aan dan nodig. De dialoog verloopt telkens in cirkels, waar telkens een ander personage een emotionele uitbarsting heeft. Daar staat tegenover dat elke acteur zijn of haar kans krijgt om een waanzinnige monoloog te houden en een intense acteerprestatie neer te zetten.
De opening van de film is wellicht het enige dat écht uit de toon valt. Voorafgaand aan de meeting zien we een zenuwachtige vrijwilligster van de kerk op klungelige wijze voorbereidingen maken. Dit gedeelte heeft een vreemde, zwart-komische toon die niet terugkomt in het gesprek waar de film om draait en zelfs tegenstrijdig is met de toon die de film uiteindelijk neer wil zetten.
De setting speelt een belangrijke rol in de sfeer. Voor het gesprek heeft een lokale kerk een kamertje beschikbaar gesteld zodat de ouders in alle rust kunnen discussiëren. Het minimalistische decor beeldt de leegte uit die beide gezinnen voelen na het verlies van hun zoons. Het zorgt er ook voor dat de film moeite heeft met het visuele aspect van de film. Het is duidelijk dat de film keihard zijn best doet om visueel interessant te zijn, maar met de (intentioneel) saaie setting blijkt dat niet mogelijk.
Uiteindelijk is een lange en intense dialoog het enige dat Mass heeft te bieden. Doordat we alle informatie via de dialoog meekrijgen, distantieert de film zich lange tijd van de kijker. Het is duidelijk dat de personages meer informatie hebben dan de kijkers, wat in het begin voor wat spanning zorgt maar op termijn tot verminderde interesse leidt.
