Toen Johan Nijenhuis in 2020 De Beentjes van Sint-Hildegard regisseerde - naar het scenario van Herman Finkers - leek de regisseur te hebben gebroken met zijn formule van gemakzuchtige humor en vlakke personages. Dit was een film met een fris, absurdistisch plot en doorleefde, goed doorbloede personages. Nijenhuis zelf reageerde verrast op het succes. De Beentjes van Sint-Hildegard ging over een uitgeblust huwelijk. Hoe kon dit zo'n breed publiek trekken? Twee jaar later is Nijenhuis terug met de romantische komedie Marokkaanse Bruiloft. Elke hoop dat hij het niveau van zijn voorgaande film doorzet, verdampt na de eerste paar minuten.
Yasmine is net afgestudeerd als advocate. Daar is zij natuurlijk erg trots op, maar Yasmines familie zou haar nog liever in een witte jurk zien, begeleid naar het altaar, alwaar een knappe en rijke Marokkaanse man haar opwacht. In een flashback krijgen wij te zien hoe Yasmines ouders haar proberen uit te huwelijken. Het was geen succes. Waarom? Yasmine droeg een bril (nerdalarm!) en had net een chocoladekoekje gegeten, waardoor haar gebit vol met donkere zoetigheid zat. Ja, daar knappen de kerels inderdaad op af. Jaren later lijkt het geluk haar eindelijk toe te lachen als zij een charmant chirurg ontmoet (Nabil Aoulad Nayal). Maar is deze kerel met zoete woorden, dure auto en strakke pakken wel de ware? Of is de geheimzinnige en in zichzelf getrokken automonteur (Walid Benmbarek) toch beter?
Hét sleutelwoord van Marokkaanse Bruiloft is 'trouwen'. Nijenhuis melkt dit woord bijna twee uur lang uit voor een stoet aan grappen die ofwel doodslaan, ofwel zorgen voor plaatsvervangende schaamte. Twee Marokkaanse kerels die met elkaar op de vuist gaan in een advocatenkantoor? Dat is romantisch, want ze vechten om een meisje! Het grootste probleem ooit? Een bruiloft die per se klein moet worden gehouden. Volgens deze film dromen vrouwen alleen over de perfecte bruidsjurk en hun prins op het witte paard. De personages zullen ongetwijfeld nog andere ambities hebben, na twee uur blijven die ambities wel erg goed verborgen.
Misschien wel het ergste is dat een getalenteerde cast met dit materiaal moet werken. Benmbareks intensiteit brandde door het scherm in Mocro Maffia, hier krijgt hij nauwelijks de kans zijn talent te laten schitteren. Hetzelfde geldt voor Nora El Koussour, die zich in dezelfde serie vast kon bijten in een dramatische, complexe rol. Pellens komt uit de soapwereld, maar wordt hier wel erg gereduceerd tot leeghoofdig meisje van wie onduidelijk blijft wie zij nou echt is. Ook Ahouaoui, die ervaring opdeed in het theater, verdient meer dan dit gemakzuchtige schrijfwerk. De enige die perfect op zijn plek is, is Nayad. Misschien omdat hij zijn rol van gladjanus wel erg overtuigend speelt.
Het is geen enkel probleem als Nijenhuis een publieksfilm wil maken en puur vermaak wil bieden. Het is wel een probleem als hij die publieksfilm op de automatische piloot regisseert. Zeker vanaf de tweede helft komt Marokkaanse Bruiloft in een neerwaartse spiraal van tenenkrommende 'humor' terecht. Geen smaak, ironie of sjeu. Meer een gemakkelijke manier om zoveel mogelijk bioscoopkaartjes te verkopen. Laat Nijenhuis volgende keer alsjeblieft weer samenwerken met Finkers.
