Fabrice du Welz neemt in Inexorable een heleboel bekende ingrediënten en probeert daar een originele thriller van te brouwen. Du Welz staat erom bekend een (psychologisch) perverse draai aan zijn thrillers te geven, die gedrenkt zijn in sfeer. In Inexorable lukt dat niet helemaal, ondanks (of juist dankzij) het onderwerp.
Fabrice du Welz begon aan Inexorable met het idee om een thriller te maken, die gestoeld is op oude tradities en een bekend stramien. Een verhaal dat je al duizend keer hebt gezien, maar dan, naar eigen zeggen, "een beetje geperverteerd, zodat je een half uur krankzinnige spanning krijgt."
Marcell Bellmer is een schrijver met schrijversblok. Ooit schreef hij een succesvolle roman, maar sindsdien wil het niet meer zo vlotten. Zijn oplossing: zich met zijn vrouw Jeanne en dochter Lucie afzonderen op het afgelegen landgoed van zijn schoonfamilie. De complicatie: de jonge mooie Gloria, die op een dag verschijnt en meteen wordt aangenomen als au pair.
Gloria blijkt meer dan zomaar een arme, jonge vrouw die wel een baantje kan gebruiken. Haar oorsprong blijft mysterieus en ze heeft verdacht veel intieme kennis van Marcels werk en leven. Al snel blijkt haar doel zijn verleden tegen hem te gebruiken en zo de familie van binnenuit te ontwrichten.
Waarom, dat blijft een raadsel. Er zijn wel wat vage hints naar haar eigen verleden, maar daar blijft het bij. Ze blijft een mysterie zonder motivatie, en daardoor mist haar verhaal de intrige en juist ook die perversie waar Du Welz prat op gaat. Daarbij noemt hij de thrillers van Claude Chabrol en de erotische thriller uit de jaren negentig als inspiratiebron. Chabrol vanwege de ontleding van de klassenverschillen, de erotische ninetiesthriller vanwege de jonge vrouw die de oudere man het leven zuur maakt door hem te verleiden.
Maar daar een eigen draai aan geven lukt Du Welz niet helemaal, behalve in een paar bizarre scènes die weinig connectie met het geheel lijken te hebben. Daardoor blijven toch vooral de clichés over, zoals de oudere man die valt voor de jonge vrouw en zich niet meer aangetrokken voelt tot zijn eigen vrouw (hoewel die ook vijftien jaar jonger is). De perverse draai blijft beperkt tot één regel tekst waar verder niet op ingegaan wordt.
Het beste aan Inexorable is hoe de spanning langzaam wordt opgebouwd, met mooie composities van het grote, ronde trappenhuis en expressief belichte nachtscènes. Daarmee wordt de sfeer sterk opgebouwd, totdat het oppervlakkige, clichématige verhaal in de weg gaat zitten. Het eindigt in een dramatisch tableau, waar Du Welz zoals in eerdere films langzaam op uitzoomt. Het laatste half uur lijkt eerder geconstrueerd te zijn om dat laatste beeld te creëren, dan dat het die 'krankzinnige spanning' levert. Maar dat laatste shot en wat daaraan voorafgaat resoneert te weinig om dat beeld blijvende impact te laten hebben.
