Vergeet Batman. De échte vleermuisman tegen wil en dank heet Morbius. Bij wijze van experiment laat deze wetenschapper zich injecteren met een vleermuis-DNA-serum, in de hoop een remedie te vinden tegen zijn slopende ziekte. Dat lukt, maar de prijs die hij daarvoor betaalt is hoog: binnen no-time verandert Morbius zelf óók in een hongerige bloedzuiger.
De opzet en uitvoering van Morbius doet sterk denken aan Venom en het vervolg Venom: Let The Be Carnage - twee films die eveneens onder de vlag van Sony werden uitgebracht, in nauwe samenwerking met Marvel. Ook nu weer draait het allemaal om een Spider-Man-schurk die worstelt met zijn nauwelijks in bedwang te houden, hongerige alter-ego.
Leuk, denk je dan misschien, maar Morbius moet het helaas wel zónder al die melige onderonsjes en andere vormen van zelfbesmeurende humor doen. De ironie wil dat de vampier om wie het allemaal draait gevangen zit in een bloedeloos en bloedserieus oorsprongsverhaal, waarin een enkel verdwaald metagrapje alleen met een vergrootglas te vinden is.
Dat deze film louter gemaakt is om de geldmachine van de grote filmstudio's draaiende te houden, is meteen duidelijk. Het schrijversduo Matt Sazama en Burk Sharpless, eerder verantwoordelijk voor de scenario's van miskleunen The Last Witch Hunter, Gods of Egypt en Power Rangers, leveren ook nu weer een tenenkrommend slecht verhaaltje af, dat niet eens een poging doet om te vermaken.
Zo blijkt een oude vriend zich gaandeweg te ontwikkelen tot een vijand met zeer voorspelbare motieven, gaat een subplot met twee FBI-agenten eigenlijk helemaal nergens heen, mag een vrouwelijke collega nog even snel opdraven als 'love interest' en een kus geven, en zijn de dialogen -met name tijdens sterfscènes = niet om aan te horen.
Alleen Jared Leto, een acteur die een filmografie heeft opgebouwd met het spelen van verschillende stoïcijnse griezels, lijkt op z'n plek in dit vampiervehikel. En ook de scènes waarin zijn personage van diens nieuwe gaven gebruikmaakt, zoals echolocatie - vleermuisradar voor de leken onder ons - zijn nog best wel aardig te noemen. Helaas wil het daarbuiten maar niet vlotten met de actie. Net als in de twee eerdergenoemde Venom-films is het eindgevecht in Morbius weer één grote, nauwelijks te volgen brij van digitale effecten.
Dit is een (anti)superheldenfilm zoals ze die met name in de jaren negentig maakten: thematisch arm, kleinschalig en veel te voorspelbaar. Onbedoeld reikt Morbius tijdens een gesprek met zijn collega zelf een oplossing aan voor dit probleem: "We moeten de grenzen verleggen en meer risico's nemen!" Inderdaad. Precies dát zijn de makers vergeten met deze film.
