L'Événement is een claustrofobisch, sterk geacteerd abortusdrama. Regisseur en schrijfster Audrey Diwan maakt invoelbaar hoe eng, moeilijk, pijnlijk en gevaarlijk illegale abortus is voor een jonge vrouw. Het is gebaseerd op de semi-autobiografische roman van Annie Ernaux en daarom gesitueerd in het Frankrijk van de jaren vijftig, maar voor veel vrouwen vandaag de dag nog altijd angstaanjagend actueel.
L'Événement volgt het boek van Annie Ernaux vrij trouw. De jonge Anne staat eind jaren vijftig op het punt examen te doen op een kostschool voor meisjes, om daarna Franse taal en literatuur te gaan studeren. Dan ontdekt ze dat ze zwanger is, na een avontuurlijke avond met een rijke student die ze eigenlijk al had willen vergeten.
Ze weet al vrij snel wat ze wil: abortus. Studeren zit er anders niet meer in, en een bestaan als alleenstaande moeder op haar achttiende op het conservatieve, katholieke platteland zal ook heel moeilijk worden. Daarnaast weet ze al: ze zal haar kind daarvan de schuld geven, en nooit met heel haar hart ervan kunnen houden.
Maar abortus is illegaal en er staat voor zowel moeder als degene die haar helpt een fikse gevangenisstraf op. Anne denkt een behulpzame dokter te vinden, maar komt erachter dat die juist een injectie gaf die abortus moeilijker maakt. Met haar ouders durft ze er niet eens over te praten, haar vriendinnen willen er niet over praten. Ze komt er helemaal alleen voor te staan.
Tegelijkertijd voelt het alsof de wereld steeds meer op haar af komt en geen ruimte meer gunt, wat Diwan treffend illustreert door de manier waarop ze hoofdrolspeelster Anamaria Vartolomei in steeds indringendere close-ups filmt. Terwijl haar leefwereld steeds kleiner wordt en haar existentiële angst groeit, zuigt Diwan ons daarin mee door de kleinste expressies in Vartolomeis sprekende gezicht groots in beeld te brengen.
Daardoor zijn de meerdere pogingen tot abortus extra pijnlijk om naar te kijken. Die zijn expliciet, maar net niet te expliciet, waardoor de focus altijd komt te liggen op hoe Anne dit beleeft en wij meer voelen wat zij doormaakt in plaats van slechts toe te kijken op haar lijden. Daarmee bouwt Diwan voort op de filmtaal en -tradities van Dreyers La Passion de Jeanne d'Arc tot het werk van Claire Denis. De zonnige gloed van de aanstaande zomer in Zuid-Frankrijk is fijn om naar te kijken, maar biedt Anne steeds minder warmte.
Zo voelt het mooi gecomponeerde beeld van Annes achterhoofd, terwijl zij de trap afloopt richting het gebouw waar zij hoopt abortus te kunnen laten plegen, als een afdaling naar de hel. Een triomf van esthetiek en effect. Het zo dicht op de huid van de personages zitten met een 4:3-kadrering heeft ook een andere reden: er is een stuk minder geld nodig om effectief een jarenvijftigsfeer te creëren.
Diwan legt daar sowieso weinig nadruk op, met als neveneffect dat L'Événement nauwelijks als een film over het verleden overkomt en eigenlijk nog heel actueel aanvoelt. Alsof ze daarmee wil aangeven dat het drama dat zich in L'Événement voltrekt niet 'veilig' in het verleden ligt, maar nog altijd de realiteit is voor veel vrouwen. Ook in de westerse wereld waar het recht op abortus verworven leek. Op het moment van schrijven wordt in Texas een jonge vrouw voor moord vervolgd, na het plegen van abortus. Helaas zijn het niet alleen de stijlkeuzes van Diwan die L'Événement angstaanjagend actueel maken.
