De Belgische broers Jean-Pierre en Luc Dardenne hebben nooit een blad voor de mond genomen. Hun eigenzinnige regievorm maakte hen tot één van de lievelingen van Cannes. Het Waalse duo creëerde een eigen filmstijl die door anderen meermaals werd gekopieerd, maar zelden (om niet te zeggen nooit) werd geëvenaard. Qua aanpak wordt Tori et Lokita beschouwd als een terugkeer naar hun oude gloriedagen en volgens velen is het één van hun hardste films geworden. Sommigen fluisteren zelfs dat het één van hun beste is.
Net zoals Mike Leigh of Ken Loach hebben de Dardenne-broers een patent op sociaal geladen films die je op het einde met een wrange nasmaak opzadelen. Je wordt niet vrolijker van hun films, maar iemand moet nu eenmaal deze verhalen vertellen en niemand die dat beter doet dan deze twee. Het zijn kleine feiten die vaak niet eens de krant halen, maar toch zijn ze stuk voor stuk onthutsend. Lotgevallen waar de maatschappij haar ogen voor sluit en zich diep voor zou moeten schamen.
Het is de allereerste keer in hun lange carrière dat de Dardennes zich op twee personages richten, hoewel Tori en Lokita door hun gezamenlijke verleden als twee handen op één buik zijn en niet zonder elkaar kunnen. De jonge Tori komt uit Benin en de wat oudere Lokita uit Kameroen. Beiden zijn twee vluchtelingen die wachten op hun papieren, maar keer op keer stoten ze op obstakels waardoor ze in het vizier komen van louche figuren die hen misbruiken. In het holst van de nacht worden ze gedwongen om drugs te verkopen waar ze nauwelijks een stuiver aan overhouden.
Het meest bizarre aan Tori et Lokita is dat het lijkt alsof de twee cineasten zich niets van vernieuwingen hebben aangetrokken. Qua stijl ligt hun nieuwste werk gewoon in het verlengde van hun klassiekers La Promesse, Rosetta en L'Enfant. Alles is uiterst realistisch gefilmd en de camera zit zo op de huid van de personages dat het bijna een documentaire wordt waarbij de kijker zich een oncomfortabele voyeur waant. De spijkerharde realiteit is zo brutaal en choquerend dat elk woordje uitleg overbodig wordt. De aangrijpende beelden spreken voor zich.
Met Tori et Lokita slagen de Waalse filmmakers er opnieuw in om twee mensen zonder enig acteerverleden te laten schitteren. Het zou best kunnen dat we na deze film nooit meer iets van Pablo Schils en Joely Mbundu zullen horen. We hopen weliswaar op het omgekeerde, maar het is nu al een feit dat je ze door hun vertolkingen nooit meer vergeet. Twee mensen die ondanks hun misère nog een straaltje geluk vinden in de kleinste dingen van het leven zoals het zingen van een zalvend Italiaanse schlagerliedje dat zich als een rode draad rond deze mokerslag windt.
Wederom slagen de Dardennes erin om sociaalrealisme te koppelen aan een spannend misdaadverhaal. Kwade tongen kunnen wel beweren dat Tori et Lokita niet meer is dan dertig jaar voortkabbelen op uniek vakmanschap, maar in barre tijden hebben we meer dan ooit nood aan films die ons een geweten schoppen.
