Wanneer Chiara's vader plotseling verdwijnt nadat zijn auto in de fik is gestoken, ontdekt het vijftienjarige meisje dat haar vader in het geheim een drugscrimineel is. Vol ongeloof gaat ze op onderzoek uit in de hoop dat ze haar vaders onschuld kan bewijzen. Dat zorgt voor spanning in Chiara's relatie met haar familie, die liever heeft dat ze zich erbuiten houdt.
A Chiara voelt uitgerekt, alsof het oorspronkelijk een korte film had moeten zijn. De manier waarop de feestscène in het begin personages probeert neer te zetten lijkt erg op die van The Godfather. Carpignano is echter geen Coppola, wat resulteert in een ronduit oninteressante scène die veel te lang doorgaat.
Wat A Chiara wél goed doet, is het neerzetten van omgevingen. De handheldcamera en mensen die constant door elkaar heen praten zorgen voor een stressvolle en instabiele atmosfeer. De spanningen tussen de familieleden komen zo goed tot uiting. Ook de goede band tussen Chiara en haar oudere zus is merkbaar. Dat wordt versterkt door de uitstekende chemie tussen de actrices, die in het echt ook zussen zijn.
Hoewel Swamy Rotolo zich de rol van Chiara aardig eigen maakt, is het lastig om met de tiener te sympathiseren. Haar asociale gedrag is maar deels te wijten aan haar problematische thuissituatie. Wellicht is het ook niet de bedoeling om Chiara sympathiek neer te zetten, maar dat brengt de regisseur niet goed over. Alle emoties die de film probeert op te wekken voelen uitermate geforceerd aan.
A Chiara zit technisch competent in elkaar, maar de gewenste emotie ontbreekt. De film verschiet al zijn kruit binnen de eerste tien minuten, en dat maakt hem tot het ergste wat een film kan overkomen: saai en makkelijk te vergeten. Het betrokken talent gaat jammerlijk ten onder aan een mengelmoes van te lang uitgerekte scènes en oninteressante personages.
