Apples is de nieuwste toevoeging aan de Greek Weird Wave. Deze stroming binnen de Griekse cinema is op de kaart gezet door Yorgos Lanthimos (Dogtooth, The Lobster, The Favourite). Meerdere Griekse filmmakers hebben zijn stijl nagevolgd zoals Babis Makridis wiens Pity eerder te zien was. Nu is er dus weer een absurdistische en droge film die zich in dat rijtje mag voegen, gemaakt door Christos Nikou, die eerder als assistent-regisseur Lanthimos bijstond. Zijn bijzondere uitgangspunt: compleet geheugenverlies als veelvoorkomende ziekte.
Aris heeft ook last van deze mysterieuze ziekte. Dokters weten nog niet hoe zij ervoor kunnen zorgen dat mensen hun geheugen weer terugkrijgen en dat betekent dat ze hun patiënten nauwkeurig volgen. Wanneer niemand deze mensen komt zoeken, worden ze na een tijdje weer 'losgelaten' in de echte wereld. Dat is echter niet in alle vrijblijvendheid. Alle patiënten krijgen opdrachten en moet foto's maken van het eindresultaat.
Deze opdrachten gaan over alledaagse situaties. Zo moet Aris naar een bioscoop en later naar een feestje gaan. De opdrachten worden steeds specifieker en dat zorgt ervoor dat zowel Aris als de kijker op een gegeven moment gaat twijfelen over de oprechtheid van de dokters. Zeker als hij ziet hoe een vrouw die ook geheugenverlies heeft, beïnvloed wordt en hij niet meer weet of hij een betekenisvolle relatie met haar kan opbouwen. Maar voor een helder antwoord op wat de dokters van de geheugenpatiënten willen, zit je bij Apples verkeerd.
De stijl van de film is strak met veel statische shots, een fijne vier bij drie beeldverhouding en mooie, soms warme belichting. Deze rechtlijnigheid contrasteert met de ambiguïteit die niet alleen de dokters maar ook Aris zelf omhult. Is hij echt ziek of faket hij zijn geheugenverlies om een nieuwe start te kunnen maken?
Dergelijke vragen zetten je aan het denken over het belang van herinneringen en de eenzaamheid die ze kunnen brengen. Is geheugenverlies soms te prefereren om pijnlijke herinneringen achter te kunnen laten? Uiteindelijk lijkt de film daarop wel een antwoord te geven in de vorm van een bitterzoet einde.
Appels, die steeds op betekenisvolle momenten gegeten worden, zijn bij dit einde erg belangrijk. De koppeling van iets simpels als een appel aan het proces van herinneren is een goede vondst. Het zorgt voor een extra laag en maakt het bij vlagen een zeer mooi en soms verrassend warm verhaal. Juist die emotionele lading doorbreekt de afstandelijke precisie van de rest en zorgt dat de film uiteindelijk weet te raken.
