Na het geslaagde tussendoortje The Human Voice en het sterke, autobiografische Dolor y Gloria, is er alweer een nieuwe film van de Spaanse meestercineast Pedro Almodóvar. Hoewel onderhoudend, is het zeker niet zijn beste film. Almodóvar vergaloppeert zich aan een scenario waarin gewoonweg te veel gebeurt.
Als Janis, een succesvolle fotografe, op een dag de beroemde antropoloog Arturo moet portretteren, gebeurt er een hoop. Janis probeert al jarenlang geld los te peuteren voor een forensisch onderzoek in haar geboortedorp. Tijdens het bloedige begin van de Spaanse Burgeroorlog is haar halve familie afgeslacht en buiten het dorp begraven. Arturo, die als wetenschapper over de juiste connecties beschikt, belooft Janis aan de juiste knoppen te draaien, waarna een kortstondige romance tussen de twee ontstaat.
Een terloopse, typische Almodóvariaanse sprong in de tijd volgt. Janis ligt hoogzwanger in een kraamkliniek, Arturo is niet meer in beeld. Ze deelt haar kamer met Ana, een fragiele tiener die ongewenst zwanger is. Ondanks het grote leeftijdsverschil ontstaat er een vriendschap tussen de twee. Daar is alle tijd voor, zeker als beide baby's nog wat langer moeten blijven ter observatie.
Weer een poos later heeft Janis de draad opgepakt als alleenstaande moeder. Arturo, met wie ze nog op goede voet staat, komt op bezoek. Maar zodra hij in de wieg kijkt, weet hij het zeker: dit is niet zijn kind. Vanaf dit moment trekt Almodóvar werkelijk alle registers open. Wendingen volgen elkaar in rap tempo op - babyverwisseling, wiegendood, misbruik, moedercomplexen, lesbische affaires, alles komt voorbij, In combinatie met de immer aanwezige pathetische violen op de geluidsband, krijg je soms het gevoel beland te zijn in een goedkope telenovela.
Uiteraard is Madres Paralelas meer dan dat. Tussen alle soapy ontwikkelingen blijft Penélope Cruz moeiteloos overeind met, voor haar doen, verrassend ingetogen spel. Visueel is het ook allemaal weer tot in de puntjes verzorgd. Dat kun je wel aan deze regisseur overlaten. Janis woont in het stijlvolste Madrileense appartement dat je je kunt voorstellen. Iedereen die ook maar enigszins geïnteresseerd is in binnenhuisarchitectuur, zal twee uur likkebaardend naar het scherm zitten staren.
Wie daar minder mee heeft, zal vooral het gebrek aan focus in de vertelling opvallen. Als in het laatste bedrijf het plotje over de Spaanse Burgeroorlog weer wordt opgepakt, voelt dat een beetje gratuit. Hebben we net twee uur naar een hortend en stotend melodrama rond geboorteverwisseling zitten kijken, wordt er tóch nog even dat nationale trauma bijgesleept. Het lijkt erop alsof Almodóvar in eerste instantie gewoon een typische film over vrouwen en moeilijke moeders wilde maken, maar dat een of andere producent na veel gedram dat dramatische lijntje over de oorlog er doorheen heeft geloodst. Zonde, want over dat thema valt op zichzelf natuurlijk meer dan genoeg te vertellen.
