Het is altijd lastig om je een beeld te vormen van een tijdsperiode of een cultureel-sociale achtergrond als het wordt overgebracht zonder duidelijke context. Helemaal een lastig verhaal wordt het als dit wordt verweven met een bizar gevoel voor humor en absurdistische taferelen. Echt complex is het wanneer er ook nog eens gespeeld wordt met de werkelijkheid en fantasie en de kaders hiervan niet duidelijk zijn.
Dat geconstateerd en geaccepteerd hebbende, wordt Petrov's Flu van de moderne Russische filmmaker Kirill Serebrennikov al iets beter te pruimen. Want hij speelt met het bij van velen ons hardnekkig ingesleten clichébeeld van de chaotische, aan wodka lurkende Rus. De grootse sufferds veranderen in halve actiehelden en de dappere heldhaftige grootsprekers blijke softe lafaards. Heden en verleden, waan en werkelijkheid lopen door elkaar heen en je kan zelfs op de personages nog de archetypen van de klassieke oudheid plakken. Serebrennikov laat je zelf bepalen hoe diep je in de materie wil duiken, maar gemakkelijk maakt hij het niet. Petrov's Flu overschreeuwt zichzelf regelmatig.
De openingsscène waarin de aan griep lijdende automonteur en amateur-striptekenaar Petrov nog net niet een overvolle bus uit wordt gesleurd zaait al meteen verwarring. Hij krijgt een wapen in handen geduwd en moet een viertal welgestelde kapitalisten - gehuld in dure bontjas en driedelig pak - helpen fusilleren. De andere passagiers staan vol verbazing met hun neuzen tegen de beslagen ramen van de bus toe te kijken, om zich een moment later uit te leven op een medepassagier die een meisje beledigt. Nadat hij de bus is uitgezet verbaast men zich weer over het feit dat je tegenwoordig kennelijk helemaal niets meer kan en mag zeggen, behalve op tv.
'Tegenwoordig' is hier een grote stad in het zuiden van Siberië vlak na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie. Chaos en anarchie lijken hoogtij te vieren in Jekaterinenburg, de vierde stad van Rusland. Het doet denken aan de dystopische en apocalyptische films van de late jaren tachtig en negentig. Nauwelijks bekomen van de stortvloed aan info zijn we een moment later alweer in een nieuwe situatie verzeild geraakt wanneer Petrovs ex-vrouw, bibliothecaresse van beroep, een uit de hand gelopen poëziebijeenkomst probeert te beslechten door de aanstichter ervan als een ware wraakgodin alle hoeken van de kamer te laten zien. Of haar collega's daarna wel even het bloed willen opdweilen want de aanblik maakt haar misselijk.
Petrov's Flu sluit qua de moeizaam te ontwaren thematiek en rappe opeenvolging van bijfiguren en situaties naadloos aan op de grieptoestand van de hoofdpersoon. Petrov wordt meegenomen op een eindeloos lijkende dollemansrit door een onberekenbare bedrieger. Deze rit gaat zelfs door als zijn tijdelijke chauffeur en vriend Igor hem uit zijn busje zet. De film verkeert in een voortdurende staat van delirium, waarbij je van goeden huize moet komen om de aansluiting te vinden met de staat van het Rusland in de vroege jaren negentig. Veel van de maatschappijkritiek en het verlangen naar, maar ook afschuw van de Sovjettijd zal de leek ontgaan. Het enige wat erop lijkt te zitten is je laten meevoeren in de absurditeiten en neurotische dialogen.
Er valt vaak geen peil op te trekken en het valt nog maar te bezien of het voorgenoemde acceptatieproces bij elke kijker zal optreden. Naast de dunne scheidslijn tussen fantasie en werkelijkheid wordt ook gesold met leven en dood. Het kan haast niet anders dan dat je opgefokt raakt van de stortvloed aan indrukken en personages die Serebrennikov met zijn verfilming van het boek van Alexey Salnikov op ons afvuurt.
Zelfs als de vaart er een beetje uit is en er meer aandacht is voor huiselijke taferelen, waarbij de hele familie aan de griep lijdt, word je er niet veel wijzer op Het ziet er door het speelse camerawerk en strakke montage indrukwekkend uit, die associaties oproept met het werk van Michel Gondry en Jean-Pierre Jeunet. Maar de kluwen van een Russisch epos is tevens een ware uitputtingsslag. Niet iedereens kopje thee dus.
