![Cette Musique Ne Joue pour Personne [Picl]](https://cdn.filmtotaal.nl/images/original/xfuybvk51edi_hero.jpg)
Wie afgaand op de titel denkt dat Cette Musique Ne Joue pour Personne weer zo'n Franse komedie over één of ander geflopt muziekclubje dat na hard repeteren toch succes boekt heeft het mis. Wie afgaand op de eerste shots denkt dat de film om een suf amateuristisch poëzieclubje draait waar men eigen werk voordraagt, komt ook al snel bedrogen uit. Samuel Benchetrits nieuwste film gaat over een stel zware jongens dat bevangen raakt door de liefde. En dat heeft gevaarlijke gevolgen.
Jeff en zijn kompanen wonen in een havenstad in Noord-Frankrijk. Hun wereld is klein en als er al iets voorvalt, wordt dat opgelost met geweld. Dat lijkt tenslotte gemakkelijker dan een gesprek voeren. Een voor een raken de mannen bevangen door de liefde. Jeff heeft al een tijdje een oogje op een jonge caissière. Hij schrijft gedichten voor haar die hij door Neptune laat brengen. Zelf durft hij haar niet onder ogen te komen. Begrijpelijk, want een oudere man die verliefd wordt op een tiener heeft toch iets merkwaardigs. Net zo merkwaardig is het dat Benchetrit dit zo luchtig opneemt in zijn film.
Deze verhaallijn is verweven met de liefdesissues van Jeffs andere maten. Op een dag staat Jacky met een bijl voor de deur van een amateuractrice om met haar partner af te rekenen - wat overigens een prachtig absurdistisch beeld oplevert. Hij wordt verliefd op haar en laat zich meeslepen in haar levenswerk, een toneelstuk over Simone de Beauvoir en Jean-Paul Sartre. Jésus en Poussin trekken er op uit om alle tieners in de stad naar het feestje van Jeffs dochter te krijgen en ook hier dient de ene gewelddadige en absurdistische scène zich aan.
Benchetrit baseerde zijn film op zijn vader en diens vrienden. Allemaal waren ze fabrieksarbeiders, grote sterke mannen die vaak in buurthuizen samen kwamen en een moeilijk leven hadden. Maar als het op de liefde aankwam, bleken ze een klein gouden hart te hebben. Ook Jeff en zijn maten blijken die kwetsbaarheid in zich te hebben, maar het uiten daarvan leidt vaak tot ongemak en onzekerheid. De absurdistische trekken zijn dan ook niet komisch, maar eerder triest.
De mannelijke personages worden goed gebalanceerd gespeeld. De gewelddadige kanten worden net zo geloofwaardig neergezet als de kwetsbare. De prestaties van Valeria Bruni Tedeschi mogen extra belicht worden. Zij speelt de bijna woordloze rol van Katia, een vrouw die tot de laatste scènes van de film op de achtergrond blijft en dan totaal onverwacht zich uit over hoe zij háár liefdesleven ervaart. Dan knalt Katia niet alleen van je scherm, maar blijkt ook dat Jeff helemaal geen liefde in zijn leven mist. Hij heeft eerder problemen met het te ontvangen.
Liefde. Wat heb je eraan, wat moet je ermee? In Cette Musique Ne Joue pour Personne levert het vooral veel verwarring op, zelfs als bepaalde personages uiteindelijk hun liefde (opnieuw) hebben gevonden. Het ongemak straalt van de dansvloer af. Iemand neerslaan of neerschieten gaat dit stel mannen toch een stuk makkelijker af.
Cette Musique Ne Joue pour Personne is te zien bij Picl.
