Ridley Scott gaat er prat op dat zijn grote talent als filmmaker het creëren van werelden is. Daar valt weinig op af te dingen. Binnen enkele minuten is altijd duidelijk dat er weer een hoop werk is gaan zitten in de sets, kostuums en rekwisieten. Scott dompelt je moeiteloos onder in de geschetste wereld. Na vier nominaties wordt het wellicht het tijd dat hij eindelijk eens een Oscar krijgt, maar zijn productieontwerper Arthur Max zou zeker mogen delen in die eer.
'Werelden' is een tamelijk rekbaar begrip, dat niet louter betrekking hoeft te hebben op een toekomstig Los Angeles of het Romeinse Rijk, maar net zo goed kan slaan op een periode uit de recente geschiedenis of een nogal in zichzelf gekeerde industrie. Bij het vernemen van een verhaal dat zich afspeelt in de jaren zeventig, tachtig en negentig, gefocust op het modehuis Gucci, zal Scott waarschijnlijk hebben gewatertand vanwege het vooruitzicht waarmee hij zoal zou kunnen uitpakken.
House of Gucci is in de basis een familiekroniek, maar vangt aan als een vrij rechtlijnig 'boy meets girl'-verhaal, waarin de van bescheiden afkomst zijnde Patrizia Reggiani een relatie krijgt met Maurizio Gucci, erfgenaam van het gelijknamige Italiaanse modeconcern. Een Assepoesterverhaal dus, maar dan wel een waarin de toetreding van een nieuwe prinses tot de koninklijke familie niet zonder gevolgen is.
Maurizio wordt door zijn vader al direct gewaarschuwd voor de vrouw die hij aan de haak heeft geslagen, maar in zijn verliefdheid duurt het niet lang voor hij met haar in het huwelijksbootje stapt. Dat forceert een breuk met zijn vader en dus het familiebedrijf, al hoorden we Maurizio al eerder opmerken dat hij daarin niet per se een carrière ambieerde. Hij beschouwt zichzelf als een "Gucci in name only".
Maar Maurizio's flamboyante oom Aldo is minder wantrouwend aangelegd en wel gecharmeerd van de jongedame, die weliswaar geen Picasso van een Klimt kan onderscheiden, maar wel affiniteit heeft met mode en beschikt over het zakelijke instinct dat Gucci goed kan gebruiken. En waar je mee omgaat, daar raak je mee besmet. Aldus ontwikkelt Maurizio zich van timide buitenstaander tot iemand die een steeds prominentere rol begint te vervullen in het familiebedrijf. De her en der gemaakte vergelijkingen met The Godfather zijn dan ook niet geheel uit de lucht gegrepen.
De film laat mooi in het midden in hoeverre Patrizia daadwerkelijk de golddigger is waar haar schoonvader haar voor aanziet. Bij hun eerste ontmoeting lichten haar ogen weliswaar op wanneer ze Maurizio's achternaam verneemt, maar ze accepteert zijn huwelijksaanzoek zonder enige garantie dat het familiebedrijf hem ooit weer verwelkomt. Wanneer dat eenmaal is gebeurd, ontwikkelt zij zich als de drijvende kracht achter zijn nieuwe positie, zich niet realiserend dat hij daarmee steeds verder afdrijft van de man die ze ooit zo goed om haar vinger wond.
House of Gucci haalt een hoop uit de casting van het centrale koppel. Adam Driver heeft door zijn lengte een zekere mate van slungeligheid die goed past bij de onzekerheid waar zijn personage mee kampt. Ondertussen is tegenspeelster Lady Gaga één brok zelfverzekerdheid, wat zorgt voor een fijn contrast in het koppel. Gaga liet in A Star Is Born al zien een actrice te zijn om rekening mee te houden en weet dat met House of Gucci opnieuw te doen. Geen enkel moment legt ze het af tegen ervaren castleden zoals Jeremy Irons, Jared Leto of Al Pacino.
Door de fijne vertolkingen en prachtige aankleding (want Scott) vliegen de tweeënhalf uur die House of Gucci duurt snel voorbij. Toch kan moeilijk worden genegeerd dat in die vaart sommige ontwikkelingen wel erg vluchtig worden afgehandeld. Zo raakt Patrizia bevriend met een televisie-tarotlezeres, die geen beste invloed op haar heeft. Hoe die band zich precies ontwikkelt, blijft nogal vaag. Hun eerste kennismaking is een ongemakkelijk telefoongesprek in de uitzending, waarna ze de volgende keer ineens fysiek samen zijn. Het lijkt aannemelijk dat daar nog een scène tussen had gemoeten.
Hetzelfde geldt voor de afbrokkeling van het huwelijk tussen Maurizio en Patrizia. Scott trok in het begin nog opvallend veel tijd uit om hun relatie op poten te zetten, maar we moeten op driekwart maar simpelweg accepteren dat de liefde over is, terwijl daar niet al te duidelijke voortekenen voor zijn getoond. Daardoor voelt de verdere ontsporing van hun relatie niet zozeer als een passende conclusie, maar eerder als een ietwat onhandige epiloog.
