In een tijd van vrij en mobiel internet lijkt de pornosector groter dan ooit. Hierdoor wordt het nog lastiger om door de fantasie heen te prikken en de ruwe realiteit van de harde wereld van de seksindustrie te doorzien. De Zweedse regisseur Ninja Thyberg heeft er al jarenlang een missie van gemaakt om deze zeepbel door te prikken. Samen met professionele acteurs en pornosterren maakte ze het indringende Pleasure.
Haar voornaamste boodschap lijkt te zijn dat wie genot wil creëren of veinzen pijn moet lijden. Deze pijn komt tot uitdrukking in de meest lichamelijke zin wanneer haar hoofdpersoon de grootste extremiteiten moet doorstaan om door te breken in 'de industrie'. Maar ook in geestelijk opzicht, waarbij roepen dat je de grootste slet bent en te pas en te onpas je lijf in de strijd gooien het hoogste goed lijkt. Maar wat doet dat met je gestel? Het antwoord komen we nauwelijks te weten.
De Zweedse Linnéa heeft genoeg van de bekrompen geest in haar thuisland en is op negentienjarige leeftijd naar Los Angeles getogen om het te maken als pornoster. Haar moeder, zo ontdekken we vrijwel aan het eind, denkt dat haar dochter op stage is en veel vriendinnen heeft gemaakt. In werkelijkheid verblijft het meisje onder de artiestennaam Bella in een huis vol ambitieuze pornoactrices. De haat en nijd waarvoor ze gewaarschuwd wordt blijkt in 'The House of Mike' nog wel mee te vallen.
Maar om echt door te breken en een zogenaamd 'Spiegler'-meisje te worden moet Bella flink aan de bak. Een protegé worden van agent Mark Spiegler lijkt namelijk het ultieme doel. Maar daarvoor moet je wel opvallen en is het gewone softe werk niet voldoende. Spiegler grossiert in extremiteiten en Bella verlegt steeds meer haar grenzen om in zijn gevlei te komen. Hierbij overtreedt Bella ook een morele grens, bijvoorbeeld als ze zwijgt over het intimiderende gedrag van een mannelijke pornoster jegens haar beste vriendin.
Bella is niet naar de States gekomen om vrienden te maken. Haar debuut is angstig en twijfelend, maar spreidt precies dat onschuldige Europese tentoon waar de sector zo van houdt. Thyberg kon er niet omheen om expliciete beelden te tonen, maar doet dat in fysieke zin vooral bij de mannelijke acteurs. Zij zijn de instrumenten die Bella hogerop helpen. Bella zelf wordt tijdens de shoots enkel in close-up getoond, ook al is zij net zozeer een instrument om de droom van perfecte en ongeremde seksualiteit vorm te geven.
Dat de pornowereld geen pretje is kan iedereen wel bedenken. Naar is de wijze waarop Bella de meest vreemde opdrachten krijgt opgelegd, ondanks de herhaaldelijke benadrukking van consensus en de belofte dat ze niets hoeft te doen wat ze zelf niet wil. Hoe vreemd het ook klinkt: deze expliciete materie lijkt niet voldoende voor Thyberg om haar punt te maken. We zien een boel Bella, maar nauwelijks Linnéa.
Veel krachtiger dan alle extreme seksuele handelingen die Bella moet ondergaan zijn namelijk de momenten waarop ze bijna breekt. Of, zoals eerder gezegd, wanneer ze haar 'bestie' verraadt. Op de intrinsieke motivatie van de jonge actrice wordt nauwelijks ingegaan. Wat heeft haar bewogen om deze rigoureuze carrièremove te maken? Thyberg lijkt er geen moeite mee te hebben om de hardheid en werkelijkheid van de seksindustrie te tonen, maar vindt het kennelijk lastiger om haar hoofdpersoon uit te werken en een ziel mee te geven.
Je kunt dit illustratief vinden voor de wijze waarop pornoacteurs hun ziel uitschakelen, maar dat is te makkelijk gedacht. Pleasure biedt geen enkel erotisch vermaak, maar verbeeldt op afgezaagde wijze de misstanden die al wel bekend waren. De directe beeldtaal en thematiek zijn niet voldoende om dit documentaire-achtige drama echte impact te geven.
