De uitbundige cinematografische wereld van Wes Anderson is voor elke filmliefhebber onmiddellijk herkenbaar. Met symmetrische composities, gebruik van kleurenpaletten, een ensemble van topacteurs en uiterst gedetailleerde sets brengt Anderson enigszins melancholische verhalen op een komische manier tot leven. In The French Dispatch is dit niet anders, met het verschil dat het met nog meer details een uiterst plezierig doolhof aan verhalen en sets is geworden. Met zijn nieuwste film weet Wes Anderson minstens drie volledige speelfilms in minder dan twee uur te maken. The French Dispatch bevat een ongekende rijkdom aan verwijzingen, stijlen, locaties, details en plezier.
Anderson brengt met zijn nieuwe film tegelijkertijd een ode aan het magazine The New Yorker en zijn woonplaats Parijs. In het fictieve plaatsje Ennui-sur-Blasé wordt de redactie van het blad The French Dispatch gevolgd. De film heeft de structuur van een van de uitgaven van het blad en duikt vervolgens in verschillende verhalen. Dit magazine bevat een overlijdensbericht, een reisverhaal en drie langere hoofdartikelen. Deze artikelen vertellen over een studentenopstand, een schilder in de gevangenis en een culinair recensent die op een politiebureau het eten van chef-kok Nescaffier gaat proeven.
In The Grand Budapest Hotel werkte Anderson al succesvol met raamvertellingen. Opnieuw vloeien de verschillende vertelperspectieven vrij door elkaar heen. Toch blijft het geheel een uiterst coherent verhaal. In een moordend tempo volgen scènes elkaar op, zonder ergens uit de bocht te vliegen. Al deze verschillende verhaallijnen zitten ook nog eens vol humor en uiterst interessante stilistische keuzes. Zo lijkt elke van de vertellingen of artikelen een eigen aspectratio te hebben.
Alles lijkt weer mogelijk in de wereld van Anderson. Zo is er een achtervolgingsscène die zich volledig in een animatiestijl voltrekt die nog het meest doet denken aan Belgische stripboeken zoals 'Blake en Mortimer'. Ook in The Grand Budapest Hotel was er al een achtervolging gemaakt in stop-motion. Deze stijlbreuk doet echter helemaal niks af aan de film. Deze animatie is weer een extra fantastisch uitgedacht ingrediënt in deze mengelmoes van invloeden en stijlen. Boeken, magazines, popmuziek, fotografie, schilderkunst, architectuur en nog veel meer culturele uitingen vinden hun plek in The French Dispatch.
Wes Anderson creëert niet alleen een labyrint met een veelheid aan stijlen en verhaallijnen. Ook de sets zijn meer dan ooit een doolhof. Als culinair verslaggever Roebuck Wright op het politiebureau aankomt bestaat dit aan een ongelofelijke hoeveelheid kamertjes. De camera volgt Roebuck door al deze ruimtes met een eigen identiteit. In een halve minuut komen weer talloze details voorbij. Dat is dan ook het enige bezwaar aan deze film: het is onmogelijk om alles in één keer te zien. Er zijn verwijzingen naar Renoir, Truffaut en Tati, maar ongetwijfeld nog veel meer filmmakers. Het is uitgesloten om alle kleine grapjes en verwijzingen die verstopt zitten in de film gelijk door te hebben. The French Dispatch is een liefdesverklaring aan cinema waar de passie voor het medium van afspat. Het bevat alles wat film tot zo'n fantastische kunstvorm maakt: complexe verhaallijnen, een geheel eigen visuele stijl en een constant spel met licht, kleur, beweging en geluid. The French Dispatch is een absoluut hoogtepunt in het reeds indrukwekkende oeuvre van Wes Anderson en een uitblinkende vorm van cinema.
