Afgaand op het screenshot van vijf jongeren met mondkapjes zou je denken dat Dead & Beautiful, de nieuwste film van David Verbeek, middenin de coronacrisis is gemaakt. Niets is minder waar. Het idee van de film lag er tien jaar geleden al. Het productieproces kende vele obstakels. Zo had de film oorspronkelijk in Shanghai gefilmd moeten worden en een aantal bekende Chinese sterren moeten bevatten - dit laatste punt was een eis van de Chinese horrordistributeur die Verbeek flink wat geld toeschoof. Maar vampiers, die zijn in Chinese films verboden, en dus werd Dead & Beautiful uiteindelijk in Taiwan opgenomen. Zodoende draait Verbeeks nieuwste productie om vijf verwende nesten die met hun hoektanden de straten van Taipei onveilig maken. Die mondkapjes dragen ze om hun tanden te verbergen.
De introductie van deze vijf steenrijke jongeren met chique kleding en knappe smoeltjes is erg geestig. Ze bevinden zich op een feestje waar ineens een vechtpartij uitbreekt. In slow-motion en met een exotisch niets-aan-de-handfluitje op de achtergrond worden de hoofdpersonages voorgesteld: uit welke familie ze komen en wat het geschatte vermogen is. Meer kom je eigenlijk niet te weten over de personages, waardoor ze vrij plat blijven. Het gebrek aan deze informatie maakt de personages er in ieder geval niet sympathieker op. Het vijftal heeft ook zelf wel door dat hun levens een beetje diepgang missen. Een tripje door de Taiwanese wildernis brengt hen binnen de kortste keren in een heel andere dimensie; hun verveling is al snel verdwenen.
De dag daarna worden de jongeren met een flinke kater wakker. Komt dat door de alcohol of door de nieuwe hoektanden? Het is de start van een identiteitscrisis en vertrouwensbreuk. De eerste scheurtjes in hun vriendschap beginnen zich te tonen. Hoewel je zou denken dat op dit punt de spanning en sensatie écht gaan beginnen, blijven die juist uit. De rest van de film kabbelt wat voort zonder nog een zenuwslopende climax uit te rollen. Zonde, na het veelbelovende begin.
Visueel gezien is Dead & Beautiful om door een ringetje te halen. De camera zweeft over de straten van Taipei; de chique en stijlvolle beelden laten de stad er uitzien als dé plek waar rijke jongelui graag vertoeven. De meeste beelden zijn in het donker gefilmd en hebben een mysterieus en intrigerend karakter, door een prachtig spel met schaduw en licht. Dit past natuurlijk perfect in een vampierfilm en juist dat maakt het extra jammer dat het verhaal gaandeweg zijn kracht verliest. Helemaal als je bedenkt dat er tien jaar over gedaan is om deze film te maken.
