Wie wel eens een museum binnenstapt heeft het vast wel eens meegemaakt. Een sceptische bezoeker staart naar een schilderij en steekt zijn of haar mening niet onder stoelen of banken. "Belachelijk, dat geklieder kan zelfs een kind." De sfeer slaat om zodra het bordje naast het werk wordt gelezen. Het blijkt om een bekende kunstenaar te gaan en opeens heeft het schilderij toch de interesse van de aanschouwer. Tja, die Picasso is toch niet voor niets een beroemd schilder, dus het moet wel een interessant werk zijn.
Precies dit gevoel bekruipt je wanneer je meer leest over de achtergrond van de als documentaire gepresenteerde Bloody Nose, Empty Pockets. Zo op het eerste gezicht is het een plotloze registratie van het laatste etmaal van een geliefde kroeg in Las Vegas. De vaste bezoekers schuiven nog één keer aan, wisselen anekdotes uit en naarmate de alcohol rijkelijker vloeit wordt het geouwehoer steeds slapper. The Roaring 20's, zoals de bar heet, heeft zijn beste tijd gehad en de tijden zijn aan het veranderen. Maar voor velen was het een tweede thuis en zijn er vriendschappen voor het leven gesloten. Je kent het wel.
De werkelijkheid die de documentaire pretendeert te portretteren is anders. De makers moesten uitwijken naar New Orleans, omdat ze niet in Vegas konden filmen. De stamgasten zijn allen acteurs, veelal actief op het toneel, die in de rondte zwetsen. Het narratief blijft afwezig maar net zoals bij de ontdekking dat we hier met een heuse Picasso van doen hebben, doemt de vraag op of al deze wetenschap de docu van broers Bill en Turner Ross opeens een stuk boeiender maakt. Weet je het niet van tevoren dan is het saaiheid en richtingloosheid troef waarbij de kijker zich een vlieg op de muur waant. Weet je wél dat het allemaal gespeeld is dan voel je je toch een beetje bedonderd.
Het lezen van deze recensie doet de ervaring waarschijnlijk ook niet veel goed. Wel bestaat de neiging om veel in deze documentaire te lezen. Hij werd geschoten in 2016 voordat de Verenigde Staten voorgoed zouden veranderen door de verkiezing van Donald Trump. De parallel met de levens van de kroegtijgers en -tijgerinnen is snel getrokken. Als experiment kan Bloody Nose, Empty Pockets nog best geslaagd zijn, al is het maar omdat het de droom doorprikt dat documentaire ons altijd de werkelijkheid laten zien. We weten allemaal dat met slim monteren en door de juiste mensen aan het woord te laten de realiteit makkelijk naar je hand te zetten is.
Toch doen de ambivalente en onduidelijke bedoelingen van de regisseur deze film weinig goed. Na de première op het Amerikaanse Sundance buitelden de critici over elkaar heen van de lof, vermoedelijk omdat dit project zo lastig in een hokje te stoppen is. En dat is nou eenmaal erg aangenaam. Met het medium film willen we maar al te graag bedonderd worden, omdat het dagelijkse leven al zwaar genoeg kan zijn, maar bij de documentaire moet je dit kunstje misschien niet te opzichtig flikken.
