Naar verluidt is de Amerikaanse versie van House of Cards ooit ontstaan op basis van een combinatie van Netflix-kijkcijfers. Op de streamingdienst werden films van David Fincher, films met Kevin Spacey en de gelijknamige Britse televisieserie bovengemiddeld goed bekeken, dus was een optelsom van die elementen een veilige gok voor de eerste door Netflix geproduceerde serie. The Ice Road lijkt op zijn beurt te zijn gemaakt vanuit een peiling die laat zien dat verstokte kijkers van het televisieprogramma Ice Road Truckers (over vrachtwagenchauffeurs die over bevroren ijsvlaktes rijden) ook een zwak hebben voor Liam Neeson-actiefilms. Maar zelfs als The Ice Road zou zijn gemaakt vanuit zo'n cynische optelsom, is het eindresultaat een oerdegelijke film die tamelijk oprecht lijkt in zijn bewondering voor mensen die dit gevaarlijke werk durven te verrichten.
The Ice Road biedt een dubbele dosis blauwe boorden met vrachtwagenchauffeurs die worden ingezet om mijnwerkers te redden. Wanneer in een noordelijke Canadese regio een mijn instort, is een boor nodig waarmee de gevangenzittende mijnwerkers kunnen worden bevrijd. Die moet echter van ver komen terwijl de beperkte hoeveelheid zuurstof ervoor zorgt dat de klok ongenadig doortikt. Aldus neemt een konvooi van drie vrachtwagens de snelste route: over het ijs. De winter is echter al voorbij, dus het ijs is lang niet zo dik als wenselijk voor deze zware voertuigen en hun vracht, waardoor de risico's aanzienlijk zijn. Het is dan ook niet zonder reden dat de drie vrachtwagens dezelfde inhoud hebben. Er wordt namelijk rekening mee gehouden dat er onderweg weleens iets kan voorvallen en niet iedereen op de bestemming aankomt.
Vooral in de eerste helft levert dit heerlijk simpele gegeven een paar aangenaam spannende situaties op. Elke chauffeur heeft op zijn dashboard een wiebelend poppetje staan waaraan de trillingen van het ijs zijn af te meten, en hoewel dit zeer waarschijnlijk niet zo iconisch zal worden als het glas water dat in Jurassic Park de komst van een T-Rex aankondigde, is het een visueel slimme manier om de dreiging richting kijker te communiceren. Gecombineerd met shots van onder het ijs en een hoop goed hoorbaar gekraak weet The Ice Road in de vroege fase de spanning op te voeren in de traditie van Le Salaire de la Peur of zijn remake Sorcerer.
Ietwat jammer dus dat deze vorm van spanning halverwege wordt losgelaten voor een meer traditionele actiefilm waarin de dreiging van de natuurlijke elementen plaatsmaakt voor die van menselijke sabotage. Dat lijkt in dienst te staan van een punt over de kille houding van het middenkader ten opzichte van ondergeschikte arbeiders, maar daarmee wordt het plot wel ietwat potsierlijk, terwijl het niveau van de actiescènes zelden boven dat van acceptabel uitstijgt. Neemt niet weg dat er fijn wordt gevarieerd in obstakels, die de situatie weliswaar bemoeilijken maar niet volkomen ongeloofwaardig maken. Daarnaast is het aangenaam dat een film die een onvervalste lofzang is op typische Blue Collar Joe's ook ruimte heeft voor een Blue Collar Jane.
