Dacht je dat covid-19 een verschrikking is? Wat dacht je van de complete chaos na covid-23? Het virus hangt overal in de lucht, besmette mensen zijn massaal in kampen gestopt en de overheid jaagt op iedereen met een kuchje. Los Angeles is in 2024 een desolate wildernis geworden, waarin alleen de immune bewoners vrij kunnen rondbewegen. Dit is het landschap van Songbird, een gestileerde actiefilm die met veel haast en uitdagingen is gefilmd tijdens de coronapandemie.
De weerzin tegen covidgerelateerde kunst is vrij hoog. Veel kijkers hebben weinig zin te worden herinnerd aan thuisisolatie, hygiënemaatregelen op scherp en 'samenzijn' via een scherm. Maar er gebeurt iets wezenlijks, iets wereldomvattends, en de entertainmentindustrie kan dat niet aan zich voorbij laten gaan. Dit is een tijdsgeest, dus die moet gevangen worden op beeld of in letters of op wat voor manier dan ook. Zodoende was er ook voor filmmakers een race tegen de klok, om tijdens de coronapandemie aan het werk te gaan. Met wisselend succes.
In Songbird komen we verschillende figuren in het door covid aangetaste L.A. tegen. De jonge ex-jurist Nico is immuun - een zogeheten 'muney' - en heeft nu in volslagen eenzaamheid een leventje opgebouwd als koerier. Maar hij verlangt naar een echte ontmoeting met internetvriendin Sara. Het gezin Griffin klust illegaal bij met het verstrekken van vervalste immuniteitsbandjes, waarmee je stiekem buiten kunt komen. Een bebaarde overheidsbeambte jaagt schmierend op covid-patiënten. En vlogger May zingt hoopvolle liedjes online, om onder andere de verlamde Afghanistan-veteraan Dozer te troosten. Uiteraard, extreem toeval brengt ze allemaal samen in één verhaal.
In de twee belangrijkste rollen zien we televisiesterretjes die graag willen doorbreken in film. Die hadden daarvoor toch echt een beter project moeten uitkiezen, want ze krijgen geen kans om te laten zien wat ze waard zijn. Van getalenteerde acteurs als Bradley Whitford en Craig Robinson is het dan weer een mysterie wat ze in deze film te zoeken hebben. Waren ze zo wanhopig om snel aan het werk te gaan? Vooral Whitford gaat hard op zijn muil met een erbarmelijk geschreven schurkenrol. Demi Moore daarentegen, die zijn vrouw speelt, mist misschien wat van haar vroegere vuur maar weet dat tenminste met een kille intensiteit te vervangen. Als deze shitshow nog door iemand wordt gestolen, is zij het.
De acteurs proberen dan tenminste nog wat, en het rare is: deze film beweegt zelfs behoorlijk. De montage is vrij kinetisch en de beelden ademen een sfeer uit. Geen fijne sfeer waarin je wilt rondhangen, maar er is duidelijk een keuze gemaakt en het resultaat oogt consistent. De acteursregie en het schrijfwerk zijn echter dusdanig ondermaats dat deze film alsnog alle kanten op vliegt. De personages waaraan je wilt vastklampen zijn slechts half ingevulde clichés, hun beweegredenen plat en arbitrair.
En dan het einde: in een omgeving waarin overduidelijk mensen met de allerslechtste eigenschappen floreren, en dat zegt deze film ook, hebben toevallig alleen de personages met het betere morele kompas een goede dag. Behalve de bejaarde immigrant, maar blijkbaar was zij inwisselbaar. En mogelijk is het weggezakte interesse, of het wordt echt niet uitgelegd, maar weet iemand waarom deze film Songbird heet?
Transformers-regisseur Michael Bay schaarde zich als producent achter dit project. En er is veel van zijn invloed te merken in het eindproduct: videoclipachtige effecten, meer interesse in actie dan in menselijkheid en een hoop verspild talent. Gelukkig is deze film zeer slecht getimed, en gaat daarom misschien niemand ernaar kijken.
