In het afgelopen decennium zijn er volop films en series uitgekomen over tieners die te maken krijgen met mentale problemen. Denk bijvoorbeeld aan It's Kind of a Funny Story, The Perks of Being a Wallflower of de veelbesproken Netflix-serie 13 Reasons Why. Hoewel deze een serieus onderwerp proberen aan te kaarten, weten ze zelden de mentale ziekte zelf goed te verbeelden. Words on Bathroom Walls lukt het voor de verandering eens wel een volwassen stem aan een moeilijk onderwerp te geven. Helaas vervalt de rest van het plot in de clichématigheden die steeds weer terugkeren in het Young Adult-genre.
Adam heeft het niet makkelijk met zijn schizofrenie, die ervoor zorgt dat hij hevige hallucinaties heeft. Zijn waanbeelden tonen hem drie personages: een zweverige jonge vrouw, een hitsige tienerjongen en een bodyguard in trainingspak met een honkbalknuppel. Om het in zijn hoofd stiller te krijgen heeft Adam zich volledig op de kookkunsten gestort. Deze methode werkt grotendeels, maar toch verliest hij soms even alle realiteitszin. Tijdens zijn eerste grote psychose gooit hij tijdens de scheikundeles een brandend goedje over de arm van zijn beste vriend. Na deze episode wordt Adam flink gepest vanwege zijn psychose. Zijn moeder besluit hem een nieuw medicijn te geven dat nog in de testfase zit en hem naar een katholieke school te sturen. Hier ontmoet hij Maya, waar hij gelijk een klik mee lijkt te hebben en een beter leven lonkt al snel.
Words on Bathroom Walls weet goed weer te geven hoe Adam langzaamaan steeds meer paranoïde wordt en zijn grip op de realiteit verliest. Zijn paranoia neemt steeds heftigere vormen aan, resulterend in een groeiend wantrouwen richting zijn stiefvader, waardoor de spanningen thuis flink toenemen. De constante strijd met zijn mentale ziekte en daarbovenop nog eens de onzekerheden die elke tiener doormaakt worden goed uitgewerkt in het script en uitgevoerd in het spel van Charlie Plummer.
Toch mist er een zekere oprechtheid in Words on Bathroom Walls. Alhoewel de film zeker zijn best doet om de ziekte goed weer te geven, blijft hij voor de rest hangen in genreclichés, half uitgewerkte personages en een aantal bijzonder flauwe momenten. De drie personages die Adam hallucineert zijn eigenlijk pogingen tot humor, maar deze ondermijnen de eerder serieuze pogingen tot het bespreken van de ziekte. Zo laveert de film veel tussen serieuze tienerdrama- en romkom-elementen, waardoor de toon van de film al snel zoek raakt. Deze enorme verschillen in sfeer, die ervoor zorgen dat elke nuance rondom schizofrenie al snel lijkt te verdwijnen, maken de film nogal een vermoeiende rit.
Het valt te appreciëren wat de makers proberen te doen voor een mentale ziekte en veel tieners zullen dan ook zeker wat aan deze film hebben, maar de vele gebreken weten het effect van deze serieuze benadering flink af te zwakken. Of zoals Adam het zelf verwoordt: "Ambiguïteit maakt niet dat je diepzinnig bent. Het zorgt er alleen maar voor dat je uit je nek lult." Het was de film ten goede gekomen als de makers zich iets meer hadden aangetrokken van deze zin uit hun eigen script.
