Viggo Mortensen kennen we vooral als acteur uit onder andere de trilogie The Lord of the Rings (2001-2003), Captain Fantastic (2016) en Greenbook (2018). Vorig jaar waagde hij zich aan zijn eerste regie- en scenarioschrijfklus: Falling, een drama over een complexe vader-zoonrelatie, waarin Mortensen ook zelf de hoofdrol speelt.
Johns vader Willis is nooit een sympathieke familieman geweest. Scheldwoorden vlogen door het huis en in zijn ogen konden zijn vrouw en zoon niets goed doen. Alleen het moment waarop hij samen met zijn zoon een eend neerschiet lijkt hem gelukkig te maken. Al snel maakt Falling duidelijk dat Willis geen steek veranderd is. Als oude verwarde man vloekt hij er nog steeds op los en beledigt hij zijn volwassenen zoon nog even graag als decennia geleden.
Onder het mom van 'het is toch je vader' blijkt John nog steeds bereid zijn vader te helpen. John haalt hem tijdelijk in huis en probeert hem een plekje in zijn gezin te geven. John is getrouwd met Eric en samen hebben zij een meisje geadopteerd. Dat bevalt Willis totaal niet, en dat krijgt John te horen ook. Willis noemt hem regelmatig 'fag' en stelt hem beledigende vragen over zijn seksualiteit. Het is verbazingwekkend dat John er nog zo rustig onder blijft. Flashbacks naar Johns herinneringen aan zijn jeugd en tienerjaren laten zien hoe Willis zijn zoon fysiek en mentaal mishandelde, iets waar hij waarschijnlijk nooit mee op zal houden.
Via snelle montages en korte flashbacks krijg je mee wat er in Willis' verwarde hoofd omgaat. Het zijn korte herinneringen aan gelukkige momenten met zijn vrouw, die hij gek genoeg wel heeft. De verschillende perspectieven van waaruit de flashbacks worden getoond, laten maar weer eens zien hoe verschillende personen de waarheid op een andere manier interpreteren. Doordat de Willis in het heden continu als grofgebekte, discriminerende tiran wordt neergezet, ben je toch geneigd om eerder de interpretatie van het verleden van John te geloven.
Het begin van Falling is schokkend, het einde van Mortensens regiedebuut is ontroerend. Daartussen zit vooral een langdradige uiteenzetting over hoe vervelend en kwetsend Willis tegenover zijn zoon doet en hoe John dat na al die jaren nog steeds pikt. Geen kwaad woord overigens over de acteerprestaties van Lance Hendriksen, daar ligt het niet aan. Nadat de helft van de film verstreken is, is het voor de kijker wel duidelijk hoe dit personage in elkaar steekt en het is zonde dat dit gegeven nog een tijd lang uitgekauwd moet worden. De confrontatie en de toenadering waar je op zit te wachten komen te laat, waardoor het moment niet het gewenste effect bereikt. Zonde, want met het stille en poëtische karakter van de film laat Mortensen wel zien dat hij regietalent heeft.
