Het is 2035. James Preble is een belastingcontroleur, maar dan een die dromen inspecteert op belastbare goederen. Ligt er ergens een bizon met een pijlwond in? Kost je een kwartje. En voor een volgroeide esdoorn wil Vadertje Staat acht cent zien. Voor Preble is dit de dagelijkse sleur, tot hij aanklopt bij het knalroze huis van een oudere dame. Deze Arabella wil hem niet binnenlaten, voordat hij een likje heeft genomen van haar roomijsje. En daar beginnen de rariteiten nog maar.
Als hij op een van haar droomtapes een emmer gefrituurde kip vindt, hetzelfde soort waar hij ook van droomt, stoort de merknaam op de emmer. En langzaam wordt zijn wereld helemaal ontrafeld. In deze droomfilm op een houwtje-touwtjebudget worden dromen gekaapt door grote multinationals om er reclame in te proppen. En het is niet de bedoeling dat iemand daar achter komt, zeker niet zo'n stijvige, besnorde ambtenaar als James Preble. Hij moet op de vlucht slaan, in een landschap van dromen waar hij ook liefde vindt bij een jongere versie van Arabella en een geheimzinnige blauwe demon. Maar vooral moet Preble voor zijn leven vrezen in de echte wereld.
Fervente filmkijkers kunnen namen aftikken op een lijstje van eerdere filmmakers die vertellingen hebben gebreid met droombeelden, die allemaal invloed hebben gehad op Strawberry Mansion. Een vleugje duistere David Lynch, met wat zwierigheid van Michel Gondry, dan weer een stukje verontrustende geanimeerde Jan Svankmaier-raarheid en spatjes van Terry Gilliam, Jim Henson en Paul King. De vraag is echter: maakt het uit? Niet als het samenvloeit tot iets wat op zichzelf uniek en eigenzinnig is. En verdomme, dat krijgen regisseursduo Audley en Birney ontzettend geraffineerd voor elkaar.
Je ziet onmiddellijk aan Strawberry Mansion af dat dit een project is van makers die een film móeten maken. Of ze het geld ervoor hebben of niet, het is gewoon sterker dan henzelf. Ze hebben al hun ambitie en fantasie erin gestoken. Ze spelen zelf belangrijke rollen in de film, Audley zelfs de hoofdrol, en ze hebben ook bevriende filmmakers en familieleden erbij gehaald om de overige personages te spelen. Dit is zeker niet de eerste film van Birney en Audley, maar wel een waar hun smaak en stijl heel erg op zijn plek valt. Dit trekt de aandacht en opent hopelijk wat deuren.
Dat in de door hen geschapen toekomst zelfs dromen niet veilig zijn van monetaire uitbuiting had verpakt kunnen worden als een satirische boodschap, maar lijkt uiteindelijk vooral een excuus om zo visueel mogelijk uit te pakken. Dat werkt, want Strawberry Mansion heeft meer dan genoeg beeldvondsten om je te betoveren. En ook al gaat de film allerlei kanten op en wordt hij soms lekker vaag, er is een zeer heldere verhaalkern in de vorm van die verveelde sufneus die van zijn leven leert te genieten.
Strawberry Mansion is stijlvast, ambitieus en uiterst charmant. De regisseurs laten echter vooral ook zien waar je allemaal mee weg kunt komen, als je de kijker vraagt om zelf fantasie te gebruiken om alles in te vullen wat je zelf niet gedaan krijgt. Zoiets lukt alleen als je het publiek aan boord sleurt met zichtbare filmliefde. En daarin slagen Audley en Birney bijzonder goed. Strawberry Mansion zal echt niet iedereen overtuigen, maar wie aan boord is zou zomaar een fan voor het leven kunnen zijn.
