Wie een film van Quentin Dupieux ziet, vraagt zich nadien waarschijnlijk af: "waar heb ik zojuist naar zitten kijken?". Met een oneliner kun je vaak al het volledige verhaal van Dupieuxs films beschrijven. Na de absurdistische Réalité (2014) en Le Daim (2019, in Nederland uitgebracht als Deerskin), komt de Franse regisseur nu met Mandibules. Wederom een film met een flinterdun verhaaltje en veel absurditeit ter compensatie.
De film start met een vrolijk deuntje. De onbezorgde toon is direct gezet. Manu heeft één klus te klaren. Een koffertje brengen naar ene Michel-Michel, meer niet. De inhoud? Die gaat hem niks aan. Hij jat een auto en vertrekt. Onderweg pikt hij zijn vriend Jean-Gab op, zodat hij kan helpen bij het voltooien van deze taak. Zodoende gaan de twee simpele zielen op pad. Onderweg horen ze een geluid uit de kofferbak komen. Wat ligt daarin? Een vlieg. Niet zomaar een vlieg. Nee. Echt een hele, hele, hele grote vlieg. Wauw, zo hé. Echt schrikken doen ze niet, maar de eurotekens verschijnen in de wazige ogen van de twee kameraden. Met zo'n reuzevlieg is vast veel geld te verdienen. Ze worden rijk! Ze weten alleen nog niet hoe. Ze besluiten het beest maar als huisdier te verzorgen en op te voeden. Wat eet hij veel zeg.
Mandibules rolt zich uit als een roadmovie door de stralende Côte d'Azur, waarbij de twee sullige types - erg overtuigend gespeeld door de acteurs Grégoire Ludig en David Marsais - zich op bizarre wijze uit nog bizardere situaties weten te redden. Iedere oplossing wordt bezegeld met hun groet 'torro'. De route die ze vooraf bedacht hadden, volgen ze uiteindelijk niet. Natuurlijk niet, dat verwacht je ook niet. Maar die onverwachte wendingen maken de reis - en de film - een stuk leuker. De jongens worden onderweg herkend en uitgenodigd door een jeugdvriendin voor een diner en een overnachting in een grote villa. Ze verblijft daar met een stel vrienden, waaronder de hysterische Agnès. Een zeer geestige rol die prachtig vertolkt wordt door Adèle Exarchopoulos.
Dupieuxs nieuwste film zit vol flauwe humor en grillige momenten, zoals je inmiddels van de regisseur kunt verwachten. Het is erg verfrissend om vierenzeventig minuten lang te kijken naar twee jonge mannen die wat rondrijden in een gestolen auto langs de zonnige Franse kust en zich alleen maar zorgen maken over een grote vlieg. Geen ingewikkelde dialogen, geen angst voor politie die achter ze aan zit. Alleen maar zorgen dat de vlieg genoeg eet en de juiste training krijgt. Het is een levensstijl om jaloers op te worden. Wat kan het leven toch makkelijk zijn. Op het einde weten de vrienden je toch nog met een levenswijsheid te verrassen: vriendschap is ware rijkdom. Aaahhh. Maar wacht eens. Moest er niet nog ergens een koffertje afgeleverd worden?
